Zmierzchało już i większość obchodzących święto wojów zbierała się w karczmach, głośno było od ich wrzasków i śmiechów w całym mieście. Po wyłożonych drewnianymi belkami ulicach przeciągały gromady wojów, którzy obejmując się za szyje albo w pas, śpiewali bojowe pieśni, śmiali się, krzyczeli, aż Hedeby się trzęsło od ich basowych głosów. Ci, dla których miejsca nie starczyło w karczmach, toczyli beczki z piwem na nabrzeże, jako że noc szła ciepła, prawdziwie czerwcowa.

U jednorękiego Ulfa, w największej karczmie miasta i w samym jego centrum, zebrało się też najwięcej wojów. Ogromna halla, którą Ulf udostępniał tylko na tego typu uroczystości, na co dzień pozostająca zamkniętą, dziś gościła lekko ponad setkę wojów. Niektórzy z nich, już byli mocno pijani a ich szklane jakby oczy zdradzały, że równie dobrze dusze tych wojaków mogą być tu na ziemi, jak błądzić gdzieś w światach bogom tylko dostępnym, w Asgardzie czy Misgardzie. Inni, przesadziwszy z ilością piwa wypitego w ciągu dnia, zdążyli już się przespać i teraz, łamiąc w rękach wielkie połcie pieczonego na kilku ogniskach mięsiwa, świniaka na jednym, cielaka na drugim, a dzika na trzecim, opróżniali nowe rogi pełne piwa. Gwar panował nieopisany, piwo i tłuszcz ciekły po brodach, niewolnicy i niewolnice Ulfa biegali jak w ukropie, on sam krążył pomiędzy biesiadnikami, gdzieniegdzie przysiadł, chwilę zagadał, rzucił jakieś wspomnienie ze swych wojennych czasów, a wszystko ogarniał wzrokiem, podpowiadał służbie, gdzie się piwo kończy, a komu ze znaczniejszych wojów mięsa nałożyć, był wszędzie i czuwał nad wszystkim. Najczęściej zaś pojawiał się u początku najdłuższego stołu, gdzie siedzieli jego najznamienitsi goście, duńscy i swiońscy jarlowie, którzy zjechali na święto Einherjar specjalnie do Hedeby, a którzy bywali często u króla Haralda Sinozębego w gościnie i chadzali z nim razem na wyprawy wojenne, bądź na wizyty u innych królów tego świata.

Siedział tam między nimi Palnatoki, pod wodzą którego Einar i jego towarzysze wojowali niedawno jeszcze w Normandii, był Holmstein, który oprócz sławy, jaką się okrył w licznych wojnach, często też wyruszał na polowy wielorybów na daleką Północ, był jednooki Swen, który od wielu lat mieszkał w Mercji, ale na święto Einherjar zawsze wracał w rodzinne strony. Razem stanowili oni grupę najbardziej poważanych jarlów w królestwie duńskim, zajmowali więc przy stole najbardziej poczesne miejsce. Tak się złożyło, że tego roku nie było w Hedeby żadnego przedstawiciela Noregów, którzy często współdziałali z duńskimi wojami podczas wypraw wojennych, natomiast wyjątkowo znakomici goście reprezentowali plemię Swionów, zwanych coraz częściej Szwedami od nazwy państwa Szwecja, jakie stworzyli. Na ich czele stali synowie szwedzkiego króla, czy też jak to się przyjęło mówić w krajach Pólnocy konunga Bjorna, sławni już w świecie z wojennego rzemiosła, Olaf i Erik.

Towarzyszyło im kilku wojów, sławnych w północnych krainach z wypraw łupieżczych na Ruś i Bizancjum, a z nich najsławniejszy był Brynjolf, zwany Wściekłym z racji swej brawurowej odwagi i rzadko spotykanego okrucieństwa.

Einar, siedząc z dala od tej grupy, popijał piwo małymi łykami, wzrok skupiając właśnie na Brynjolfie. Wojownik ten był słusznego wzrostu, tłusty i brzuchaty, prawie zupełnie łysy, za to obdarzony bujną brodą, dawniej rudą, obecnie mocno siwiejącą. Oczy jego, o kolorze trudnym do określenia, ginęły gdzieś w tłuszczu pod obfitymi, siwymi brwiami, dla postronnych zaznaczając się jedynie jako małe, ciemne szparki. To z kolei przypominało każdemu patrzącemu na tę twarz oczy jakiegoś nieludzkiego stwora, co w zestawieniu z zaciśniętymi wiecznie szczękami i wyrazem nieopisanej buty i zaciętości bijącej od tego oblicza, dawało obraz człowieka gardzącego innymi i zdolnego do najohydniejszych czynów. Nie odzywał się często, pił za to dużo, sprawiając wrażenie lekko nieobecnego. Einar obserwował go dyskretnie, i im więcej patrzył, tym bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że człowiek ten rzeczywiście zdolny był do takiego okrucieństwa, o jakim opowiedziała mu wcześniej stara Gudrun.

Ta zaś kręciła się pomiędzy gośćmi, dolewała piwa, kilka razy rzucając też wielce znaczące spojrzenia na Einara. W którymś momencie znalazła się bardzo blisko niego, na tyle, że nie słyszana przez nikogo w ogólnym harmidrze, zdołała szepnąć Einarowi: Musisz zabić Brynjolfa!

Einar, pomimo młodego wieku, nie był zapalczywy, a wprost przeciwnie, wyróżniał się na tle swych rówieśników sporym rozsądkiem. Nie palił się więc od razu do tego, aby zrobić to, do czego nakłaniała go niewolnica. Siedział spokojnie wśród swoich towarzyszy i pomiędzy nielicznym łykami piwa rozmyślał o słowach Gudrun, jak miałby zabić Brynjolfa? Prawda, wiek działał na jego korzyść, gdyby tak miał wyzwać starego okrutnika na otwarty pojedynek, ale tamten niejedną w życiu stoczył walkę, a braki w szybkości mógł łatwo nadrobić siłą czy doświadczeniem. Zabójstwo skrytobójcze nie wchodziło w grę, Einar brzydził się takim postępowaniem i nigdy czegoś takiego nie zrobiłby, wiedząc, że okryłby się hańbą, a tego bał się bardziej niż śmierci.

W końcu zmogła go ilość wypitego piwa i musiał wyjść za potrzebą, kiedy zaś już miał wrócić do karczmy, Gudrun zjawiła się przed nim jak zjawa i wycedziła:

– Einarze, musisz zabić Brynjolfa! To przez niego i jego ród wszystkie nieszczęścia naszego plemienia, naszego rodu, moje i twego ojca!

– To doświadczony wojownik, a ja jestem ledwie po pierwszej wyprawie wojennej. Stoję u progu życia, nie miałem jeszcze kobiety, a jeśli ten stary okrutnik rozwali mi łeb, nie zostawię po sobie nawet potomków, którzy mogliby mnie pomścić – Einar nie wydawał się przekonany – a do tego, jeśli nawet ja go zabiję, to jego krewni, a z tego, co o nim słyszę, jest spokrewniony i zaprzyjaźniony z wieloma możnymi, upomną się o wergeld1 za jego śmierć.

– Mylisz się młodzieńcze – wychrypiała Gudrun, wbijając pazury w rękę Einara – Otóż wiedz, że ten wściekły pies wybił większość swoich krewnych, aby zagarnąć ich majątki, kobiety i niewolników – tak naprawdę, jedynymi jego żyjącymi, a i to dalekimi krewnymi są konung Bjorn i jego synowie, im zaś nie może on nic zrobić, są na to zbyt potężni. Długo toczył krwawą waśń ze swym kuzynem w kraju Waregów, najeżdżali sobie wzajemnie swoje posiadłości i w końcu tamten dopiął tego, że wybił wszystkich synów Brynjolfa, a córki, żony i niewolnice nie tylko że mścić się za niego nie będą, ale jeszcze wszystkie bóstwa będą codziennie prosić o zdrowie i szczęście dla ciebie, za to, żeś uwolnił je wszystkie od tego zła wcielonego. Wiem z dobrych źródeł, bo niewolnicy mają też uszy i oczy, że sam konung Bjorn znosi Brynjolfa, prawda, ale tylko dlatego, że nie chce mieć opinii mordercy własnej rodziny, w innym przypadku też już dawno by się go pozbył. Nie na darmo go tu wysłał wraz ze swymi chłopakami, chce, aby nieco przycichły niektóre bezeceństwa, których się Brynjolf dopuszczał w kraju Swionów, a wcześniej jeszcze w kraju Waregów, którzy od Swionów pochodzą.

Einar słuchał z coraz większym przejęciem, a Gudrun mówiła dalej.

– Brynjolf po przyjeździe do Hedeby mieszka od kilku dni na kwaterze u moich znajomków, wczoraj podtruli go nieco odpowiednim zielem dodanym do jedzenia. Sama im podetknęłam to ziele, od niego dzisiaj ma gorączkę i sraczkę, biegał za potrzebą całą noc, aż do dzisiejszego południa, od tego osłabiony jest ponad miarę. Przy tej słabości nie oszczędza się w piciu piwa, szybciej się więc upije niż zwykle, znajdź jakiś sposób, aby cię zaczepił i wyzwij na honorowy pojedynek. Dasz sobie na pewno radę z tym starym capem! Pamiętaj, musisz zabić Brynjolfa!

Wrota karczmy otworzyły się i wyszło na zewnątrz trzech śpiewających głośno wojów, a jako że ryczeli na całe gardła, szczęśliwie ostatnie słowa Gudrun usłyszał tylko Einar. Wzburzony nieco, odepchnął lekko starą i wpadł do środka. Nikt raczej nie zauważył jego wzburzenia, nikt poza Arnvaldem, który nachylił się do Einara i spytał, czy się coś nie stało. Einar pokręcił tylko głową w odpowiedzi, wpił się ustami w róg z piwem i teraz otwarcie już wpatrywał się w Brynjolfa Wściekłego.

Reszta zgromadzonych bawiła się na całego, więc nikt na to nie zwracał uwagi, Knut opowiadał coś najbliżej przy nim siedzącym, jak to on, z gębą pełną jedzenia, którego pojedyncze kawałki wymykały mu się co jakiś czas, plamiąc obficie tłuszczem brodę, Arnvald pił piwo i cicho rozmawiał z jakimś bardzo już podstarzałym wojem, Flossi spał z głową na stole, a Swen Włochacz żłopał niesamowite ilości piwa, co jakiś czas przerywając opowieść Knuta jakimiś celnymi uwagami, po których zwykle następował gromki wybuch śmiechu wśród tych, którzy siedzieli najbliżej i rozumieli, o czym mowa.

W Einarze kłębiło się coraz więcej krwiożerczych myśli, widział złe błyski w oczach Brynjolfa i próbował sobie z pamięci odtworzyć całą opowieść starej Gudrun, jej życie wśród słowiańskiej braci, z mężem, którego pobratymcy zwali Gniewomir i dwójką ślicznych, małych córeczek, wiecznie szczebioczących, niczym Aud, najmłodsza latorośl Knuta i Kadlin. I widział swego rodzonego ojca, zwanego przez swoich Krzesamysłem, który bawi się z córeczkami Gniewomira i Gudrun, tak jak on potrafił się bawić z małą Aud, za co kochała go najbardziej ze swych domowników. Oczyma wyobraźni coraz bardziej przenosił się w krainę Słowian, którą znał tylko z opowieści, o której wiedział, że porastają ją liczne puszcze i przecinają nie mniej liczne rzeki.

Jak żywe stawały przed nim obrazy, jak na niczego się nie spodziewającą, słowiańską wieś spada jak grom z jasnego nieba najazd brodatych wojowników z Północy, jak ich wódz o twarzy Brynjolfa bierze na sznur najpierw Dobrosławę, a później Krzesamysła, temu drugiemu wytrąciwszy najpierw z ręki miecz.

A później, już spętanym, wyznacza nowe imiona: Gudrun i Einar, żeby jemu i jego kamratom łatwiej było do nich mówić. Tak jak gospodarz, który nabył na targu konia i nie pyta, jakie koń miał imię, bo on i tak nadaje mu takowe, które jemu się podoba. Ktoś dał Einarowi mocnego kuksańca w bok, więc młodzian ocknął się i wrócił ze swych majaków do rzeczywistości.

– Coś tak zmarkotniał, przyjacielu? – pytał go Arnvald, który najwyraźniej zakończył dysputę z podstarzałym wojem i spostrzegł nagłą przemianę w obliczu Einara, który dał mu się poznać podczas wspólnej wojaczki jako lekkoduch i wesołek, a tu siedział ponury niczym chmura gradowa i spojrzeniem, pełnym nienawiści wpatrywał się w jednego ze swiońskich gości.

– Nic mi, Arnvaldzie, nic, nie kłopocz się o mnie – odburknął Einar i chwiejnym krokiem ruszył w stronę wyjścia.

Kiedy już miał wyjść, za plecami usłyszał głuche uderzenie i chrapliwy głos Brynjolfa:

– Ty gadzie przeklęty przez Odyna, ty świński synu, ty gównojadzie – bluzgi sypały się jak z rękawa staremu okrutnikowi, rzecz jasna, na głowę nieszczęśnika, którego już wcześniej wybrał sobie na cel prześladowania – Einar obrócił się, aby ujrzeć, jak Brynjolf, ku uciesze reszty towarzystwa, trzyma za kark niewolnika z rozbitym nosem i tłucze jego łbem o ławę, obsypując niewybrednymi wyzwiskami.

Dość! – ryknął Einar, sam nie wiedząc, dlaczego to robi i skąd mu przyszła odwaga – Dość, powiedziałem!

– cisza nastała nagle, bo nikt się nie spodziewał w tym gronie, składającym się z ludzi obytych z wojną i wielkim okrucieństwem, dla których niewolnik był wart tylko tyle, ile można za niego dostać srebra na targu, poza tym jego życie nie przedstawiało żadnej wartości – nikt z tego towarzystwa nie wpadł na myśl, że komuś bezmyślne znęcanie się nad niewolnikiem może się nie podobać, może poza Ulfem jednorękim, ale jeśli on nie protestował, właścicielem będąc, to nic nikomu do tego.

– Chyba piwo odebrało ci rozum, młokosie, a Thor wyrżnął Cię swym młotem w twój durny łeb – Brynjolf zerwał się z ławy, na której siedział, jakby mu nagle lat ubyło, a wszelkie dolegliwości żołądkowe ustąpiły – wiesz, do kogo mówisz, psi pomiocie?

– Do mordercy i okrutnika, któremu łatwo znęcać się nad niewolnikiem, ale który szcza pod siebie ze strachu, kiedy kto wolnego stanu wyzwie go na uczciwą walkę pomiędzy leszczynowe gałęzie – Einar nie zastanawiał się już, co mówi, za niego przemawiała w tej chwili jego nienawiść do człowieka, o którego istnieniu jeszcze wczorajszego dnia nic nie wiedział, a o którym dziś usłyszawszy i którego mając teraz przed sobą, gotów był na strzępy rozszarpać.

Szum się zrobił między wojami, którzy między sobą zaczęli wymieniać uwagi swoje co do słów mało komu znanego młodzieńca i co do tego, co za chwilę zrobi z nim Brynjolf, którego znało wielu z nich, czy to osobiście, czy choćby ze złej sławy, jaka go otaczała. Sam Brynjolf przez chwilę nie odzywał się wcale, jego wąskie, szparkowate oczy rozszerzyły się jakby za chwilę miały mu wypaść na zewnątrz, tłusta gęba nabrzmiała, sprawiając wrażenie, że jej posiadacz za chwilę pęknie z wściekłości.

– Jestem Brynjolf ze Skanii, syn Brynjolfa, wnuk Brynjolfa a zwą mnie Wściekłym głupkowaty węglożerco – wojownik odzyskał w końcu mowę – mój miecz nurzał się we krwi Sasów, Irów, Piktów, Franków, Słowian i sami bogowie wiedzą ilu jeszcze ludów! A ty mi tutaj o leszczynowych gałęziach prawisz, kocia rzygawino? Zaraz ci rozwalę łeb toporem na dwie połowy za twą krnąbrność, jakem Brynjolf, krewny konungów i jarlów z krwi Swionów – grzmiał oburzony Brynjolf, miotając się w miejscu i rozglądając już za swym toporem wojennym, wcześniej rzuconym gdzieś niedbale. – Albo nie – nagle oprzytomniał na chwilę i już ciszej i spokojniej dodał – nie zabiję cię od razu, najpierw odrąbię ci rękę i będę patrzył, jak się wykrwawiasz, a wtedy na twoich oczach zamorduję tego gada – tu wskazał na niewolnika, wcześniej przez siebie maltretowanego – Ulfowi zapłacę hojnie, bo mnie na to stać, ja krewniak królewski, u mnie majątku tyle, że jednego niewolnika zabić, a za dwóch zapłacić mogę, Ulf, nie będziesz stratny – te słowa mówiąc, zwrócił się obliczem do karczmarza, mocno widać zaniepokojonego niespodziewanym obrotem spraw.

– Ciebie zabiję powoli, kiedy już tamten skona – teraz Brynjolf syczał prawie, wpatrując się złowrogo w twarz Einara – będziesz miał dużo czasu, aby rozmyślać nad tym, jaką głupotę zrobiłeś, stając mi na drodze.