Wszystko jest poezją - każdy jest poetą. - pisał Edward Stachura w swoim dobrze znanym dziele. Coś w tym jest istotnie. Prawdopodobnie w każdym człowieku drzemie pewna niewytłumaczalna potrzeba piękna i twórczości. W jednym większa, a w innym mniejsza. W niniejszym dziale pragniemy zaprezentować owoce twórczości osób utożsamiających się z Ruchem Hipisowskim, których potrzeba poezji zdaje się być wyjątkowo silna. Przelewają na papier doświadczenia duchowych poszukiwań, nieustannego wędrowania, Drogi, Miłości, hipisowskich ideałów, wszystkiego tego, co szarpie na co dzień wrażliwe dusze. Szukamy zatem osób chętnych do przedstawienia swoich dzieł. Swoją poezję może nadesłać każdy(bez względu na płeć, wiek, długość włosów czy rozmiar buta), kto tylko czuje się w jakikolwiek sposób związany z Ruchem, każdy! Wspólnymi siłami stworzymy w ten sposób drugą już edycję "Antologii Poezji Hipisów". Wiersze będą wpierw prezentowane w kolejnych numerach Libertasa, natomiast w perspektywie, gdy już zbierze się porządny tomik Waszej (no bo czyjej?) twórczości, mamy wydanie "Antologii" w formie papierowej, tak jak to było z pierwszą częścią - redagowaną przez Annę "Mamę" Radecką. Dotychczas nadesłane utwory można przeczytać poniżej. Czekamy także na Ciebie!

NA ZLOCIE HIPPISÓW Przyjechali Spanie załapali Się witali Rozmawiali Kontestowali Gadali Gadali Gadali Gadali Gadali Przyćpali Pojechali Do następnego zlotu. Hej! Wojciech "Tarzan" Michalewski

JAŁOWO nie mówcie mi że drzewa dzikie nie owocują dwa razy rzeki nie krzyżują się ze sobą ponoć słońce oślepia tylko tych co odwagę mają cichych zostawiając w spokoju gniazda zimą opuszczone nie pozostają samotne inne ptaki przyzywając co roku wasza księga prawd zamknięta niewierna moim uszom nie mówcie mi tego wszystkiego mój rozum poszedł spać już dawno Asia Skowronek

* * * przeszłość zmienia twarze przyjaciele spotykani każdy próbuje nie poznawać od lat sama bez pomocy tych z którymi tworzyłaś ideały weź mnie za rękę podejdź na krawędź doliny gdy ramiona zamienią się w skrzydła odlecisz ku lepszemu jutru zostawiając porozrzucane kwiaty wolność zbierzesz z promieni leżących na stokach a przyjaciółmi ci będą ptaki i wiatr Jerzy Lengauer

CIENIE Zapytasz pewnie Czemu tak się zmieniam I czy na długo znów zostanę sobą, NIe wiem Te drzewa tak mnie oplatały Włóczą się za mną ich bajkowe cienie I ciągle szepczą Chcemy iść za tobą Zamknąć się w twoim pokoju wieczorem Złożyć swe liście na miękkim posłaniu Wkraść się w zadumę twych książek na stole 1980 Tomasz Drath

PO NIEBOSKŁONY Widzę kontur mego świata z którym się chcąc nie chcąc bratam Mknąc przez oceany świata w którym brat zabija brata Taka strata tu jest, a tam świat nieznany, pojmowany Jako coś nie zdobytego, nigdy nie osiągniętego A dlaczego? Pytam tłuszczy wyjąc samotnie na puszczy Starczy puścić się przyczajeń i odlecieć nad świat bajek Z panem Kleksem, Mr Bajem, każdym gestem ci to daję Zrozumienia do, wyjdźcie z cienia, no... Wyjdźcie z cienia z każdym dziełaniem sprawdźcie że to co się zdaje Realną rzeczą się staje, nie patrzcie, bo ten co daje Zwykle mówi, że to da mi, a ja wiem że on nie ma nic Poza swoimi fobiami które sprzedaje garściami Patrząc na to z innej strony każdy jest zadowolony Choć zamknięte Nieboskłony i każdy z nas uszkodzony Mamy tyle dobra wokół tyle barw jest w każdym oku Tyle różnych możliwości, tyle dóbr że nigdy dość ci W labiryncie kolorowym każdy widzi każdą drogę Pójdziesz w lewo (w prawo może?) to i tak ci będzie dobrze Gdzie byś nie szedł tam uniesień świat ci niesie pełną kieszeń To dlaczego mimo tego sensu nie ma w tym żadnego? Mrok istnieje kiedy światło, bywa trudno bo jest łatwo Czarne jest bo jest też białe, duże jest bo jest też małe Świat w radości płytkiej szale omamia cię doskonale Gdy zabawa nie ustaje, to zabawy nie ma wcale Nieboskłony zasłonięte stoję z tobą i za rękę trzymam cię kurczowo bo wiem że chcę przejść na tamtą stronę Gdzie być może nie jest łatwo, ale świeci prawdy światło tam nie działa głupot natłok, gdzie się dowiem po co człowiek? Po co ty i ja i po co budzę się spocony nocą sny odbiciem są twych pragnień, choćby te już były na dnie to sam siebie nie oszukasz, znaleźć musisz czego szukasz nawet jeśli nie wiesz czego i nie pytaj się dlaczego To pytanie które stawiam i nad którym zastanawiam i zastawiam wszystko za to by odlecieć ku tym światom by nie patrzeć w tamtą stronę By odlecieć. W Nieboskłony... Paweł Aldaron