Wszystko jest poezja - każdy jest poetą. - pisał Edward Stachura w swoim dobrze znanym dziele. Coś w tym jest istotnie. Prawdopodobnie w każdym człowieku drzemie pewna niewytłumaczalna potrzeba piękna i twórczości. W jednym większa, a w innym mniejsza. W niniejszym dziale pragniemy zaprezentować owoce twórczości osób utożsamiających się z Ruchem Hipisowskim, których potrzeba poezji zdaje się być wyjątkowo silna. Przelewają na papier doświadczenia duchowych poszukiwań, nieustannego wędrowania, Drogi, Miłości, hipisowskich ideałów, wszystkiego tego, co szarpie na co dzień wrażliwe dusze.

* * * Nie dla mamy Ty stworzona dla mnie i mych ust i dłoni. Dla radości oczu, serca mego życia. Kiedyś czas porzucić przyjdzie dom matki i ojca i pożegnać ślady stóp i dłoni z żalem, i ze ściskiem krwawiącego serca. Pogłaszczesz psa i kota, stare sprzęty, pocałujesz mądrą mamę, tacie na kolanach siądziesz, podasz rękę starej klamce w drzwiach wejściowych, wycieraczka wierna tchnienie butom Twoim da, chata zgarbi się, furtka skrzypnie- cześć, a potem... będę JA siądziesz przy mnie inna - MOJA 1978 Andrzej Łoś

TAŚMA FILMOWA wyraz mojej twarzy to obraz taśmy filmowej a stopy przed telewizorem poruszają projekcję nie poruszam się w fotelu delektując się wygodą mózg tli się nad płomieniem kineskopu uprasza się o wyłączenie telefonów rozpoczyna się seans pomyłek pomyłka to gatunek komedia, życie nie powiem że moje bo i kto by chciał oglądać tak nudną historię a i sam musiałbym zapłacić za szczerość a nie mam na bilet, przepiłem co z tego, że przyznam się przed sobą że jestem widzem, tylko widzem niedowidzącym widzem takie szczekanie psuje relacje z ekranem a ja jestem gwiazdą amerykańskiego kina tak samo ważną jak Neron dla Rzymu i m jak miłość dla Polski co wieczór inną Rafał Czerski

WIELOIMIENNA (Jej) Przeogromna przewrotna pojemna wątpliwości która zawsze między w żadnej nigdy bliskości. - Na każdym swe zostawiasz znamię proszę Cię - Ją omijaj ...zakazane. Andrzej Homo hipisus

ŹDŹBŁO TRAWY Ile razy ja źdźbło trawy jeszcze ujrzeć mam na tle nieba by do końca poczuć świat gdzie każdy atom ma tą opowieść którą wiecznie ja chłonąć chcę, ochłonąć przyjdzie z nastaniem dnia dnia póz sztucznych, hej, się uczmy by bezpiecznie lecz nie prawdziwie, ale spolegliwie trwać z nadzieją że podzieją się, rozwieją ci, co świadomie albo nie chcą tylko grać Ten co topi się w utopi świata zastanego Patrzy na mnie się tak samo jak ja na niego świat zastany bardziej znany, wolę zmiany które otwierają bramy, a my sami stajemy się snami, śnionymi latami pokoleniami wcieleniami zadumani marzeniami myślami gnamy ramy złamane i mamy własny raj Dopełnia się krąg i widzę w nas porozumienie w cenie poczuć się ot tak jak zrywający się właśnie wiatr tak jak wspomnienie tych pierwotnych lat bo każdy kolor pasuje tu nad Ziemią tworzy jeden wielobarwny łuk i nie miej snów, że wróci znów żal mechanicznej mdłej cywilizacji złud Mija dzień, mija rok nowe twarze zdarzeń zataczają krąg światło palisz w każdą noc choć obrażeń światem i na świat jest moc Mija dzień, mija rok kalendarze zdarzeń przeglądamy wciąż pośród nieskończonych słońc wszechświat drży, a ty szczęśliwym w nim bądź Paweł Aldaron

KRAKOWA ZIMOWY KRAJOBRAZ W grodzie Kraka – Barbakan , liczne zdobią go wieże Wokół niego biegają upalone wciąż Jeże. I choć sen ich przerwany - to nastroje radosne , Zasną – gdy im zabraknie. Absurdalnie. NA WIOSNĘ ! I sen słodki je spotka - że gdzieś rośnie już świeże… Krzysztof Jeżyk Jeżewski