Wszystko jest poezją - każdy jest poetą. - pisał Edward Stachura w swoim dobrze znanym dziele. Coś w tym jest istotnie. Prawdopodobnie w każdym człowieku drzemie pewna niewytłumaczalna potrzeba piękna i twórczości. W jednym większa, a w innym mniejsza. W niniejszym dziale pragniemy zaprezentować owoce twórczości osób utożsamiających się z Ruchem Hipisowskim, których potrzeba poezji zdaje się być wyjątkowo silna. Przelewają na papier doświadczenia duchowych poszukiwań, nieustannego wędrowania, Drogi, Miłości, hipisowskich ideałów, wszystkiego tego, co szarpie na co dzień wrażliwe dusze. Szukamy zatem osób chętnych do przedstawienia swoich dzieł. Swoją poezję może nadesłać każdy(bez względu na płeć, wiek, długość włosów czy rozmiar buta), kto tylko czuje się w jakikolwiek sposób związany z Ruchem, każdy! Wspólnymi siłami stworzymy w ten sposób drugą już edycję "Antologii Poezji Hipisów". Wiersze będą wpierw prezentowane w kolejnych numerach Libertasa, natomiast w perspektywie, gdy już zbierze się porządny tomik Waszej (no bo czyjej?) twórczości, mamy wydanie "Antologii" w formie papierowej, tak jak to było z pierwszą częścią - redagowaną przez Annę "Mamę" Radecką. Dotychczas nadesłane utwory można przeczytać poniżej. Czekamy także na Ciebie!

ZIMOWE ŚWIĘTA Niechaj te święta niosą Pokój Światu pośród trosk wielu, których w koło gęsto spróbuj wybaczyć... podać rękę bratu... odnaleźć spokój i człowieczeństwo... Niechaj kolęda niesiona przez wieki zabrzmi radośnie przy stole rodzinnym najlepszy prezent - ciepło twej dłoni... nie stracisz wiele, a pomożesz innym... Janek "mel4body" Bukład

KOCIĘTA W ŚWIĘTA Wyprawiano w domu święta – Ucieszyły się kocięta. W salonie obok kominka Stanęła dla nich choinka. Babcia gotowała ryby, Dziadek na pierogi grzyby. Mama piekła pyszne ciasta, Tata prosiaka – i basta. Przy stole wreszcie usiadły, Złożyły życzenia, zjadły. Potem wspólnie zaśpiewały I paczuszki pozbierały. Tak się kociaki cieszyły, Że prezenty pogubiły. Nie wiedziały co jest czyje; Jednym słowem kocie chryje! Jakże miło patrzeć na nie – Czule szepczą panom panie. Delektują się świętami, Szczęśliwymi pociechami. Regina Nachacz

DOTYKAJ dotykaj mnie dotykaj myślą mową uczynkiem nigdy zaniedbaniem Ewa Nowakowska

CZEKAM Gdzie jesteś? Szukam cię Tęsknię Pośród codziennej wrzawy, Życie szumi lasem ludzkich dusz Każdy inny. Gonię czas, Wariat brnie ciągle naprzód nie licząc się z niczym prócz sekund, minut, godzin, lat. Tylko głuche cykanie zegara odbiera nam najpiękniejsze chwile. Do kieszeni pamięci sięgam wyławiając zakurzone już odstępem czasu piękne oczy. Zaglądam do zwierciadła, odbija się taki jaki był we mnie, tylko już mniej wyraźny. Szyba zaszła rosą. Serce oddala się, lecz ciągle prowadzi za sobą ślady ciągnąc cienką nić, która nie ma końca, by nigdy nie odejść na zawsze. Teraz czekam na ciebie, bo on chociaż mój należy do innej. Czekam i tęsknię w przód. Powietrze pachnie miłością jesieni. Kim jesteś? Może spadniesz nagle z nieba jak złoty liść tuląc ziemię... Może muśniesz mnie wiatru oddechem... Może jesteś blisko... A może... mam nadal żyć czekając na pocałunek wiosny, na ciche spojrzenie, na kołatanie serca... Tajemnica losu... 19 październik 2007r. Ewelina "Tweety" Celejewska

* * * Kiedy płakałaś zmartwiłem się... że ostatni raz widzę Ciebie płaczącą. Tak byłaś piękna. Twoje włosy Rozpierzchły się przed wiatrem. Wtedy zrozumiałem, że to My. Chciałaś mi powiedzieć Lecz wiatr zamilkł. Spłoszona zbiegłaś w ciszę. 1981 Tomasz Drath

BIEŻNIA Nie mam czasu na przemyślenia gonię, gonię po bieżni Babilonu wciąż zmęczony biegnę w miejscu. Z mojej głowy wyrasta marchewka na kiju, to za nią tak gonię. Nie ochronię tak swoich przekonań gdy system wciąż zwiększa tępo. Chcę siąść na trawie w parku wśród bliskich memu sercu lecz potężna maszyna mnie od nich oddala. Lecz gdyby tak każdy zszedł ze swojej bieżni? Niech rozpadną się zębatki systemu. Spróbuj, zatrzymaj się i pomyśl. Aleksy Duchnowski

* * * Potrzebny jest człowiek, który ma tajemnicę, niespodziewany początek. Tymczasem chodzimy, dudniąc w siebie nawzajem jak w bęben. Ściskamy kawałki słów w czerwonych dłoniach. Jak jest, każdy widzi. Gorycz i ten jej gęsty obieg głucho krąży we krwi. Czasem płaczę ogniem. Potem zasypiam, szeroki rumieniec jest nasączony latem. Człowiek, ten pokreślony brudnopis Pana Boga. Magdalena Zaręba