Wszystko jest poezją - każdy jest poetą. - pisał Edward Stachura w swoim dobrze znanym dziele. Coś w tym jest istotnie. Prawdopodobnie w każdym człowieku drzemie pewna niewytłumaczalna potrzeba piękna i twórczości. W jednym większa, a w innym mniejsza. W niniejszym dziale pragniemy zaprezentować owoce twórczości osób utożsamiających się z Ruchem Hipisowskim, których potrzeba poezji zdaje się być wyjątkowo silna. Przelewają na papier doświadczenia duchowych poszukiwań, nieustannego wędrowania, Drogi, Miłości, hipisowskich ideałów, wszystkiego tego, co szarpie na co dzień wrażliwe dusze. Szukamy zatem osób chętnych do przedstawienia swoich dzieł. Swoją poezję może nadesłać każdy(bez względu na płeć, wiek, długość włosów czy rozmiar buta), kto tylko czuje się w jakikolwiek sposób związany z Ruchem, każdy! Wspólnymi siłami stworzymy w ten sposób drugą już edycję "Antologii Poezji Hipisów". Wiersze będą wpierw prezentowane w kolejnych numerach Libertasa, natomiast w perspektywie, gdy już zbierze się porządny tomik Waszej (no bo czyjej?) twórczości, mamy wydanie "Antologii" w formie papierowej, tak jak to było z pierwszą częścią - redagowaną przez Annę "Mamę" Radecką. Dotychczas nadesłane utwory można przeczytać poniżej. Czekamy także na Ciebie!

ŚLUBOWANIE MATCE DRODZE Matko traso, co do siebie mnie powołałaś, tęsknie za tobą. Czy pamiętasz, jak ze swym starym plecakiem i namiotem ruszałem w nieznane stopem: ach.... jakie piękne to chwile były. Nieważne było to, że czasem były upały, ja jechałem dalej podziwiając świat wspaniały. Nie liczyły się też niskie temperatury i noce nie przespane, gdyż było to moje życie ukochane! Teraz jesień nastała, piękny deszcz chlupie, a mnie ostało się kości grzać, bo kręgosłup łupie, przypominając o tobie, ach.... Ale jam cię nie zdradził, o ma kochana, ja to teraz tobie ślubuję, jak tylko się wykuruję, natychmiast się spakuję i wrócę tam, gdzie trasy me kochane, choć życie tam nie łatwe i tak będzie, dopóki nie będę miał żony, która mi da „dorodne plony”. 04.10.2008, godz.14.09 Jarosław Powojski Flagowy

* * * Pokój - nad Auschwitz-Birkenau czyste niebo (14 czerwca 1940r wyruszył z Tarnowa do Oświęcimia pierwszy transport polskich więźniów. Byli to przeważnie żołnierze kampanii wrześniowej, studenci, harcerze.) Teresa Grzywacz

PROLETARIAT Rzymskie metresy, kupcy i złodzieje... Towarzysz Iljicz rozumiał historię, Można by nawet obwołać go wieszczem. Dziś proletariat znów sprawuje władzę. Tylko w kopalniach. Wnuki Spartakusa Nie chcą korzystać z danej im wolności Choć Cesarz przyrzekł im chleba i igrzysk. 2003 Tomasz Drath

PÓŹNY WIECZÓR księżyc gaduła snuje opowieść podłodze: . . . pod wieloma, wieloma warstwami gdzie rzadko ktoś zagląda serce drgnieniem się odkrywa kimkolwiek jesteś pragniesz zbliżyć się powiadam Ci jedynie bez Twej winy ukaże się. zmęczone liście nieruchomo na gałązce przesuwają sekundy - zasypiam noc ... szepcze opowieść... Andrzej Homo hipisus

UŁOMNOŚĆ mewę co krąży po co nie wiadomo spokojem do nieba przykuta słowem rozrzutnym opisać cichość powrotów niepewną nagłość wyrzutów sumienia pospolitą tak bardzo że nudno w odłamkach lustra skaleczyć mądrość szminką na ustach w nocy sprawnie pisaną sobie udowodnić tak bardzo nie potrafię Asia Skowronek

* * * w małym zadymionym pokoju pełnym książek skulona w kącie długowłosa postać czeka na krótki list który jak cud omija tę świątynię zapomnienia skąd co wieczór niespełnione marzenia ulatują ku niebu jak latawce Jerzy Lengauer

WASZE MIASTO Miejski nowotwór Naćpane cielsko konające Na wszystkie choroby świata I w tragedii swej skonać nie potrafi. Przebyć to miasto na jednym wdechu Nocą patrzą na mnie obłędnie okna kamienic wojennych Z których chłodem od zwiniętych ciał ludzkich zionie Rankiem zaś ciała te wychodzą do okien i dziwią się, Że nie zmieniło się na lepsze Lub skaczą. Przebyć to miasto na jednym wdechu. Miasto deszczem doszczętnie obklejone. Kołysze się w chaotycznym tańcu tramwajowej furii. Zaczyna się... Z bram wyjadą zaraz podziecięce wózeczki Na podryw najpiękniejszych śmietników tego miasta Ciągnione bezwiednie przez przybranych tatusiów Zapełniających swe pojazdy Chmarą blaszano-tekturowych Dzieci na sprzedaż. Tempo narasta szum zalewa uszy Mgła się podnosi Widać coraz więcej Demony nad brukiem Gryzą moje łydki Przebić to miasto na jednym wdechu I nie zwariować Nie stać się nim. Zamykam oczy i liczę do dziesięciu. Wojtek Woźniak