Przemierzając kolejną, porośniętą gęstą trawą drogę zastanawiałam się czy zdążę przed zachodem słońca wejść na szczyt tej pięknej, niewysokiej góry. Obserwowałam go cały czas, prawie nie patrząc pod nogi. Czasem chował się za drzewami, kiedy z rozległych łąk wchodziłam w głąb lasu. Potem znowu ukazywał się moim oczom tylko większy i już nie taki wysoki. Ściemniało się coraz szybciej. Ze wschodu nadciągały ogromne chmury, niosąc ze sobą ciemność. Droga stawała się bardziej stroma. Szłam zamyślona, gdy nagle zza krzaków wybiegł pokaźnych rozmiarów jeleń. Zatrzymał się, głową wykonał okrężny ruch, podrapał się potężnym, rozłożystym rogiem po grzbiecie i ruszył dalej. Nawet się mnie nie przestraszył, rozglądnął się dookoła i pobiegł w dół…

- Wreszcie na szczycie. – powiedziałam do siebie. Najwyższe miejsce tej góry było niewielkie, na środku usytuowany był duży głaz. Dookoła niego zza rozrzedzonej, spalonej słońcem trawy świeciły nagością skały i kamienie. Nieco niżej kołysały się czubki sosen i rozciągały niewielkie wyżyny, które raz wzrastały, a raz opadały niczym fale na burzliwym morzu. Wdrapałam się ostrożnie na ogromny kamień usytuowany na samym środku polany, by rozejrzeć się trochę. Napawałam się cudownymi widokami. Słońce, do połowy skryte za horyzontem, płonęło czerwienią, a chmury otulały je różowym puchem. Ziemia porośnięta lasami oddychała spokojnie. Gdzieniegdzie ostre skały sterczały walecznie, wychylając się zza dominujących w krajobrazie drzew. Przysiadłam zmęczona i wtedy dostrzegłam mały strumyk w pobliżu. Podeszłam by się napić. Woda smakowała wyśmienicie, była krystalicznie czysta i bardzo zimna. Robiło się coraz ciemniej, więc postanowiłam poszukać sobie miejsca, które nadawałoby się do spania. Znalazłam nieopodal strumyka przytulną porośniętą zeschłym już mchem polankę, gdzie mogłam rozbić namiot. Zdjęłam plecak i postanowiłam najpierw rozejrzeć się trochę i przynieść chrust, by rozpalić ognisko. Nie chciało mi się jeszcze spać. Kiedy nabrałam już całe naręcze grubych gałęzi, skierowałam się z powrotem w stronę polanki i wtedy dostrzegłam, że nie ma mojego plecaka. Rzuciłam chrust i poszłam przejrzeć okolicę. Jak to możliwe? Przecież nie było mnie tylko chwilę…- powiedziałam do siebie z pretensją. Szukałam dosyć długo, ale nigdzie nie mogłam go znaleźć. Byłam już na tyle zmęczona, że postanowiłam poszukać go jutro, po drodze. Ponownie wdrapałam się na kamień, wsparłam twarz na rękach, próbowałam opanować złość i jednoczesne zdziwienie. Byłam głodna, lecz nie miałam co jeść… Straciłam prowiant, namiot, apteczkę, i co mnie najbardziej smuci, mapę okolic i moje cenne zapiski. Nie zamierzałam jednak rezygnować z tego powodu. Ludzie w dawnych czasach sami zdobywali pożywienie, a jedna noc pod gołym niebem jeszcze nikomu nie zaszkodziła - pocieszałam siebie… – W końcu jest czerwiec, rosną maliny, jeżyny - …i swój pusty żołądek.

Położyłam się i zamknęłam oczy, księżyc czuwał nade mną, a gwiazdy uspokajały…

* * *

Rano obudziłam się na kamieniu. Szybko zasnęłam, nawet nie było tak twardo jakby się mogło wydawać. Przeciągnęłam się i rozejrzałam wokoło. Przyroda żyła swoim życiem, było spokojnie i cicho. Zrobiłam się strasznie głodna, więc wyruszyłam w poszukiwaniu czegoś do zjedzenia. Dziś przecież również czeka mnie wędrówka, znacznie krótsza niż poprzednia, lecz wcale nie łatwiejsza. Znalazłam w pobliżu kilka krzaków soczystych malin. Zerwałam ile się da i na trochę zaspokoiłam głód. No cóż, czas w drogę. – powiedziałam do siebie.

Moim celem było odnalezienie starego, kamiennego grobu, pewnie już zabytkowego, o którym wiedzieli nieliczni, w tym ja i mój dziadek. Kochany staruszek, wychowywał mnie i brata, gdyż nasi rodzice zginęli. Miałam wtedy 3 lata. Jego ulubionym zajęciem było polowanie na dzikie zwierzęta. Lasy Północnej Karelii znał jak własną kieszeń, mimo iż były to tereny raczej dziewicze. Kiedyś zabrał mnie na wycieczkę i pokazał właśnie ten grób. Był tam pochowany pewien człowiek, wojownik. Dziadek opowiedział mi wówczas jego historię.

„Dawno, dawno temu, na opustoszałym i spokojnym wschodzie Finlandii, rozgorzał spór między dwoma rodami zamieszkującymi tamtejsze osady. Jeden z nich, ród szwedzkich szlachciców, który kiedyś przywędrował na te tereny i wymieszał się z ludnością fińską, chciał połączyć obie osady w jedną całość. Drugi, ród rdzennych Finów, nie zgadzał się na to, gdyż pragnął zachować swoją odrębność. Nie mogąc dojść do porozumienia, postanowili rozstrzygnąć spór walką. Ród Finów obawiał się, że gdy przegrają i będą musieli dzielić osadę z przeciwnikami, stracą swoją wolność i tożsamość. Było to jeszcze na długo przed próbami „szwedyzacji” naszego kraju, ale już część Finlandii znajdowała się pod szwedzkim panowaniem. W końcu nastał dzień bitwy. Finowie walczyli dzielnie i zacięcie, lecz byli prymitywniejsi w walce od swych przeciwników, dysponujących nowszą bronią. Kiedy ich przegrana była już prawie pewna zjawił się on, tajemniczy nieznajomy. Nagle wyłonił się zza gęstego lasu na swoim białym koniu, cały czas strzelając z łuku, a właściwie kuszy. Koń, dzięki swojej maści, był prawie niewidoczny na tle białej poświaty, pokrywającej pola i drzewa. Poruszał się z gracją i niemal bezszelestnie. Mężczyzna pokonał wodza szwedzkiego rodu, największego wroga tamtejszej ludności, jednym strzałem. Osada fińska zachowała swą odrębność, a z przegranymi, którzy ocaleli zawarto pokój. Tajemniczy jeździec, miał na imię Jari Keskitalo jak się później okazało, od razu stał się sławny w tamtejszej społeczności. Dowódca fińskiego rodu zaproponował, by pozostał z nimi, obiecał nawet, iż tutejsi rzemieślnicy wybudują mu dom. Jeździec odmówił grzecznie, nie chcąc jednak nikogo urazić zgodził się zostać tu parę dni. I właśnie wtedy, pewnej pochmurnej, mroźnej nocy zniknął. Jego ciało, mocno okaleczone, znaleziono po paru dniach, przywiązane do jednego z drzew nieopodal fińskiej osady. Oskarżenia oczywiście padły na przegranych w ostatniej bitwie przeciwników. Czyżby chcieli pomścić śmierć swego przywódcy? Ciało pochowano na szczycie najbliższej góry, zwanej odtąd górą zwycięstwa. Grób wykonano z ogromnych, dopasowanych do siebie kamieni. Na jednym z nich wyryto napis: Ani my ani ziemia ta nie zapomnimy coś dla nas uczynił.”

Pamiętam jaka byłam zawiedziona zakończeniem tej historii. Bardzo mnie zaciekawiła i pamiętam ją do dzisiaj. Nie wiedziałam jeszcze wówczas, że znalezione ciało, nie było ciałem tajemniczego wojownika…

* * *

Słońce mocno świeciło, robiło się coraz cieplej. Zdjęłam koszulę, przepasałam wokół bioder i ruszyłam w głąb lasu. Wokoło kłębiło się mnóstwo ptaków, wiatr szalał w konarach drzew, łamiąc co niektóre słabsze gałęzie. Długie źdźbła traw delikatnie smagały moje odkryte nogi. Każdy promyk słońca sprawiał mi radość. Wiedziałam, że grób musi znajdować się gdzieś w pobliżu. Tylko gdzie? Próbowałam sobie przypomnieć opisywane przez dziadka miejsce. Te pytanie zajmowało mi większość drogi, jednak najbardziej interesujące było to: Jeśli nie waleczny Jari, to kto jest pochowany w tym tajemniczym miejscu, na takim odludziu? Prawdopodobnie nigdy się tego nie dowiem, zbyt dawno miało to miejsce.