Następnego dnia obudziłam się z myślą, że koniecznie muszę zająć się sprawą zamkniętą przez policję, sprawą zbrodni, która nie dawała mi spać. Nie mogę jej tak zostawić. – powiedziałam do siebie, patrząc na zegarek obok łóżka. Była 7:00. Przemyłam oczy zimną wodą i od razu poczułam się rześko.

Powinnam pójść do Izby, by pomóc katalogować znaleziska. Nie mogę zostawić wszystkiego na głowie Tarji. – pomyślałam, przegryzając bułkę z jagodami. Po śniadaniu od razu udałam się do pracy. Starannie opisałam znalezioną włócznię i kawałek metalu, a później włożyłam je do odpowiednich kartonów. Przypomniałam sobie o wczorajszym zdarzeniu w parku. Czego szukam? Przeszłości? Usiadłam między hałdą kartonów i zaczęłam bawić się jedną z kości. Uśmiechnęłam się do siebie.

- Ciebie, oczywiście, że Ciebie. – powiedziałam, śmiejąc się.

Szybko włożyłam kość i zaniosłam kartony do magazynu. Chciałam powiedzieć Tarji o moich zamiarach, ale jakoś nie mogłam się na to zdobyć. Nie, najpierw porozmawiam z Tuomasem. – pomyślałam.

Zbliżała się 18, więc chwyciłam telefon i zadzwoniłam do przyjaciela. Umówiliśmy się o 18.30 przy bramie do parku.

- Witaj!

- Witaj! Cóż to za pomysł? – zapytał wyraźnie zaciekawiony.

- Słuchaj, chcę jeszcze raz pojechać nad stary grób…

- No dobrze, ale po co? Nie chcesz go chyba znowu otwierać…

- Nie. Chcę porozmawiać z Ollim.

Tuomas nie odzywał się przez chwilkę, po czym rzekł.

- Jadę z Tobą.

- Ależ nie musisz…

- Ale chcę. – przerwał mi.

- Dzięki. – uśmiechnęłam się, bo wiedziałam, że oznaczało to poparcie moich planów, których Tuomas pewnie już się domyślał.

- Jestem twoim przyjacielem, poza tym to dość niebezpieczne. Policja nad wszystkim czuwa, mimo, iż zamknęli sprawę. – powiedział śmiertelnie poważnie. – Kiedy chcesz się tam udać?

- Jutro. Najlepiej jak najszybciej.

- Tak myślałem.

- Już mnie trochę znasz.

- Nawet więcej niż trochę…

Tuomas spojrzał się na mnie pełnym ciepła wzrokiem. Speszyłam się przez chwilę, ale niezręczną ciszę przerwał dźwięk mojego telefonu.

- Przepraszam. – rzuciłam.

Tak? W szpitalu? Co się stało? Nie…To dobrze. Cześć.

- To mój brat. Dziadek zemdlał i przewieziono go do szpitala, ale już jest lepiej.

Tuomas podszedł i mnie przytulił. Nagle z oczu zaczęły płynąć mi łzy.

- Te wszystkie przyziemne sprawy tak zaprzątają mi głowę, że zapominam o tym, co jest naprawdę ważne. Powinnam była teraz przy nim być. Wspierać go swoją obecnością. Jestem taka niewdzięczna…

- Nieprawda. Nie mów tak, przecież to wszystko robisz dla niego. A że życie przynosi tyle niespodzianek to nie twoja wina. – odparł, czule głaskając mnie po włosach.

Pogrzebał w kieszeni i wyjął dwa kolorowe kawałki papieru.

- Już wczoraj chciałem Ci to dać.

- Co to?

- Zobacz.

- Zaproszenie do teatru?

- Tak. – odparł wpatrując się we mnie ciekawym wzrokiem.

- „Duma i uprzedzenie”…- przeczytałam na głos. - Dziękuje, z ogromną chęcią wybiorę się z Tobą na ten spektakl. Tak dawno nie byłam w teatrze. Na jego twarzy zajaśniał uśmiech. – Ty wiesz jak poprawić mi humor. – dodałam.

Następnego dnia spotkaliśmy się rano o 8.00 w jego mieszkaniu. Najpierw opowiedziałam Tuomasowi jak chcę zorganizować wyjazd, a potem zaczęliśmy się pakować. Bilety do teatru odłożyłam na stół w dużym pokoju. Zrobiłam trochę kanapek i wyruszyliśmy w drogę do Kovero. Po raz trzeci. Do trzech razy sztuka?

W dość szybkim tempie dotarliśmy na miejsce. Samochód zostawiliśmy u rodziny Tuomasa na podwórku, z czym nie było najmniejszego problemu, i pomału ruszyliśmy w stronę chaty Olliego. Szliśmy wydeptaną dróżką, którą sam mi pokazał. Miałam tylko nadzieje, że dobrze ją zapamiętałam. Jak na koniec czerwca było dość zimno. Wiatr mocno wiał plącząc nasze długie włosy. Rozmawialiśmy jeszcze trochę o znalezisku i o profesorze. Tuomas dopytywał się mnie też o teatr. Kiedy ostatnio byłam? Nie pamiętam…

Nawet nie wiem kiedy byliśmy już przy gospodarstwie Olliego, czas tak nam razem szybko zleciał. Zatrzymałam się na chwilę i przemyślałam, co chcę mu powiedzieć. Po czym podeszliśmy do drzwi i zapukałam.

- Dzień dobry! – odrzekła zaskoczona Saara. – Olli, zgadnij kto nas odwiedził?!

Mężczyzna pewnym krokiem podszedł do drzwi, spojrzał się na Tuomasa i przywitał nas uśmiechem.

- Wejdźcie.

- Napijecie się czegoś? – zapytała grzecznie Saara.

- Może Lapin Kulta? – zaproponował Olli.

Jego żona nie była rada, że od razu chcę częstować gości piwem, ale po chwili przyniosła nam szklanki i rozlała zimny napój.

- To jest Tuomas, mój przyjaciel. Pracujemy razem.

Mężczyźni wymienili między sobą uściski i wszyscy zasiedliśmy do stołu.

- Olli, przyjechaliśmy tu w ważnej sprawie. – powiedziałam. Saara wyraźnie się zaniepokoiła i usiadła obok na kanapie. – Chciałabym z Tobą porozmawiać…

- Chyba domyślam się o czym. – odrzekł sucho, po czym wstał od stołu i skierował się w stronę drzwi. – Nie mam zamiaru nic wyjaśniać. Nie będę się po raz kolejny tłumaczył.

- Ależ ja nie zamierzam Cię przesłuchiwać! – odparłam, widząc jego złą minę.

- Czyż nie chodzi Ci o sprawę sprzed 10 lat?

- Tak, ale…

- Więc przykro mi, ale nic już na ten temat nie powiem.

- Nie mamy złych zamiarów. – odparł zaniepokojony Tuomas

- Olli, pozwól mi wyjaśnić…Nie jestem policjantką, tylko archeologiem. Może Twoje słowa bardzo nam pomogą, proszę pozwól mi chwilę z Tobą porozmawiać…

- Dobrze…ale na osobności. – odrzekł, nieco łagodniejąc.

- Nie mam przed nim nic do ukrycia. – odparłam, ale szybko ugryzłam się w język. Jeśli to jedyny sposób, by dowiedzieć się czegoś więcej, to muszę go wykorzystać. – Dobrze. – dodałam, puszczając oczko do Tuomasa.

W tym momencie do chaty weszła Laila. Kiedy mnie zobaczyła jej małe oczka zabłyszczały.

- Hej! – krzyknęła, po czym zobaczywszy Tuomasa trochę się zawstydziła. On też wyglądał na zdziwionego.

- Witaj! Jak się czujesz?

- Dobrze, dziękuję…