Następnego dnia, po obfitym śniadaniu, wyruszyliśmy od razu do Kuopio. Po drodze mieliśmy kolejna przygodę, jeżeli można nazwać to, co się wydarzyło przygodą…

W drodze między Joensuu a Kuopio zabrakło nam paliwa, najbliższa stacja znajdowała się jakieś pięć kilometrów od tego miejsca. Nikt z nas nie był rad iść po benzynę, gdyż nagle zerwała się ulewa.

- Zostańcie w środku. – odparł Tuomas, po czym narzucił na siebie kurtkę i wysiadł z auta, zanim jeszcze ktokolwiek zdążył coś powiedzieć.

Z bezradności przykleiłam nos do szyby i patrzyłam jak Tuomas szybko kroczy zalewaną przez deszcz ulicą. Po jakimś czasie zatrzymał się przejeżdżający samochód. Tuomas podszedł do niego i przez chwilę rozmawiał z kierowcą, po czym ten wysiadł i wyjął coś z bagażnika. Był to starszy niewysoki pan trochę niechlujnie ubrany. Zaczęli kierować się w naszą stronę. Starzec bacznie się nam przyglądał, miał kwaśną minę. Kiedy podeszli już trochę bliżej dostrzegłam w rękach starszego mężczyzny bak. Eikka wysiadł niepostrzeżenie z samochodu i pomógł im przelać paliwo. Tarja zaś zamyślona wciąż wpatrywała się w pokryte szarymi chmurami niebo. Kiedy Eikka oddał bak starzec skinął na niego ręką, po czym dotknął jego czoła. Zastanawiałam się czemu to zrobił?

Ruszyliśmy. Deszcz nabierał na sile, a chmury całkowicie zasłoniły niebo. Co chwila przednią szybę zalewała fala wody, której wycieraczki nie nadążały zmywać. Tym razem natura wygrywała z człowiekiem. Siedziałam na tylnym siedzeniu obok Tarji przysłuchując się jej rozmowie z Eikką, którą najwyraźniej kontynuowali. Nagle samochód zaczął się kołysać, dostrzegłam jak Tuomas kurczowo trzyma kierownicę, nad którą nie może zapanować, na jego dłoniach pojawiły się liczne żyły. Oblała mnie fala gorąca. Eikka coś krzyknął, nie zrozumiałam co, zakrył twarz rękoma po czym usłyszałam pisk opon i głośny trzask. Samochód się zatrzymał. Po pewnej chwili ocknęłam się usłyszawszy swoje imię. Otworzyłam oczy i ujrzałam odwróconego Eikkę, który troskliwie wołał nas po imieniu.

- Tarja, Eveliina! Nic Ci nie jest? – zapytał, kiedy zobaczył, że zareagowałam.

- W porządku. – odparłam cienkim głosem.

Siedziałam oparta głową o szybę, a Tarja leżała wsparta na moich kolanach. Delikatnie ją szarpnęłam, pomału się podniosła, przetarła oczy, po czym spojrzała na mnie zmartwionym wzrokiem.

- Twoja głowa…- wyszeptała, wskazując na moje czoło.

Odruchowo dotknęłam skroni, była napuchnięta. Musiałam uderzyć mocno głową w szybę.

- A Ty? Jesteś cała? – zapytałam.

- Tak, nic mi nie jest.

Eikka w tym momencie szeroko się uśmiechnął. Rzadko widywałam na jego twarzy uśmiech.

- Co z Tuomasem? – zawołałam ożywiona. - Co się w ogóle stało? – Serce waliło mi jak młot, wciąż czułam zalewające me ciało ciepło.

Tuomas głowę i ręce wsparte miał na kierownicy, nie reagował na nasze wołanie, nawet nie drgnął. Wyszliśmy pomału z samochodu. Ulewa już ustąpiła, ale była jeszcze mała mżawka. Ujrzeliśmy dwa zmasakrowane auta, samochód osobowy i niewielką ciężarówkę. Auto wciśnięte było do środka jak harmonijka. Wszystkie szyby rozleciały się na drobne kawałeczki. Natomiast ciężarówka była w całkiem dobrym stanie, jeśli można w ogóle tak powiedzieć, miała zbitą lampę i niewielkie uszkodzenia z tyłu. Najwidoczniej samochód uderzył w bok ciężarówki. Nasze auto znajdowało się kawałek dalej, w odległości około pięciu metrów. W bezpiecznej odległości. Musieliśmy otrzeć się o ciężarówkę, bo nasz samochód nie miał poważnych uszkodzeń oprócz zbitego zderzaka, rozbitego lusterka i stłuczonej bocznej szyby, która na szczęście nie rozleciała się na kawałki, tylko pękła w jednym miejscu tworząc spójną sieć pokruszonych kryształków szkła. Wyglądała teraz tak jakby pająk utkał sieć z diamentów.

- Zadzwoń po pomoc! – krzyknęła Tarja wygrzebując z mojego plecaka komórkę i podała ją Eicce.

Tuomas wiedział co robić. – pomyślałam i spróbowałam otworzyć uszkodzone przednie drzwi, gdzie się znajdował. Bałam się, że pęknięta szyba się rozleci, ale na szczęście nic takiego się nie stało. Po paru mocniejszych szarpnięciach udało się. Wciąż był w pozycji półsiedzącej. Nagle dostrzegłam plamkę krwi na jego spodniach. Przykucnęłam obok. Dotknęłam jego ramion, a z oczu zaczęły płynąć mi łzy. Szybko otarłam je rękawem bluzki i ostrożnie pociągnęłam za jego plecy.

- Tuomas, Tuomas.- mówiłam. – Słyszysz mnie? Powiedz coś!

Nie reagował. Chwyciłam go za rękę i zaczęłam gładzić jego włosy, które teraz opadały na kierownicę i jego krzepkie, umięśnione ramiona. – Powiedz coś, proszę…

W tym momencie Tuomas lekko się poruszył, odruchowo puściłam jego rękę. Pomału się wyprostował. Był bardzo blady, a z nosa i kącików ust spływała mu wolno krew. Odgarnęłam mu włosy z twarzy. Drżał.

- Jest przytomny! – wykrzyknęła Tarja machając do rozmawiającego przez telefon Eikki. Tuomas przetarł oczy jakby wyrwany został z głębokiego snu, wziął oddech i zapytał troskliwym tonem.

- Jesteście cali?

- Tak. – wyszeptałam, przytulając się do niego ostrożnie. Chciałam podać mu rękę, by mógł wysiąść z auta, ale nie przyjął mojej pomocy. Chwycił się mocno drzwi i wstał.

- Pomoc zaraz powinna tutaj przyjechać. – odparł Eikka, delikatnie klepiąc Tuomasa w ramię. – Może powinniśmy rozejrzeć się czy są jacyś ranni. – dodał, patrząc na nas poważnym wzrokiem. – To wygląda… strasznie.

- Pójdę z Tobą. – rzuciła Tarja.