Zemsta ciężarnej zakonnicy

Nawiązując do dywagacji na temat jakości kampanii prezydenta Bronisława Komorowskiego i ewentualnej za to odpowiedzialności (bo do polityków PO ciągle to nie dociera!) – nie miała ona żadnego wpływu na mój głos i podejrzewam, że nie jestem w tym odosobniony. Już na samym początku kampanii wiedziałem (a zachowanie prezydenta Komorowskiego tylko mnie w tym utwierdziło), że zagłosuję na każdego, byle nie na niego. Zagłosowałbym nawet na panią Ogórek (naprawdę!), więc głosowanie na Pawła Kukiza przyszło mi zupełnie bezboleśnie i nawet głosowanie w drugiej turze na pana Andrzeja Dudę nie wywołało u mnie jakichś wielkich sensacji żołądkowych. Powiem więcej, jeśli nawet pan Andrzej Duda okaże się prezydentem gorszym niż jego poprzednik (czy to naprawdę możliwe?), to chwila ogłoszenia wyników wyborów była tego warta. Ta świadomość, że razem z innymi gówniarzami, którzy jakimś cudem okazali się większością, zwolniłem prezydenta ze stanowiska! Ja nie jestem demokratą, ale nawet ja muszę przyznać, że ten jeden, jedyny raz demokracja dała mi naprawdę dużo przyjemności. Przez chwilę niemalże poczułem do demokracji sympatię. Bardzo krótką chwilę, ale jednak.

Czy lubię pana Dudę? Nie bardzo. Czy zgadzam się z nim? Niekoniecznie. Ale, do kroćset fur beczek, nie dam się zastraszyć! Nie dam sobie wmówić, że nie mam wyboru! Zawsze jest wybór. A ja bardziej boję się PO. Panicznie boję się ludzi, którzy tak bezkarnie ten kraj od 8 lat niszczą. Którzy ładnie się uśmiechając i fotografując na niebieskich tłach, potrafili jednocześnie bez zażenowania między innymi u „Sowy i Przyjaciół” przyznawać się, że po nich to zostanie już tylko „chuj, dupa i kamieni kupa”. No co ja poradzę, boję się ich bardziej niż PiS-u. PiS-u, który obiecuje Polskę solidarną, ale żeby było zabawnie (naprawdę za polską polityką nie nadążam), po dojściu do władzy na ministra finansów powołuje Zytę Gilowską (byłą działaczkę PO!), która podatki i składkę emerytalną obniża! (To dzięki niej w 2008 roku zostało nam w portfelach więcej pieniędzy, a gospodarka przyspieszyła, dzięki czemu jakoś przetrwaliśmy najgorszy rok kryzysu.) W tym kraju po prostu wszystko stoi na głowie, wszystko jest inne, niż się wydaje i trudno już podejmować racjonalne decyzje na podstawie choćby programów wyborczych! Czasem po prostu trzeba działać intuicyjnie. A serce mi mówi, że w tym momencie najczarniejszym charakterem polskiej polityki wcale nie jest PiS, tylko właśnie PO. Mówię to z tym większym żalem, że kiedyś w PO naprawdę uwierzyłem. Kiedyś (na szczęście tylko raz) na PO zagłosowałem (plus raz na Donalda Tuska w wyborach prezydenckich). Cóż, errare humanum est, in errore perservare stultum.

Albert Einstein powiedział, że głupotą jest robić cały czas to samo i oczekiwać innych rezultatów. Znam już pana Komorowskiego na tyle, by niczego dobrego się po nim nie spodziewać, więc nie uwierzyłem, że nagle dozna jakiejś cudownej metamorfozy. Oczywiście nie mam zaufania także do pana Dudy. Może jestem gówniarzem, ale nie aż takim, żeby politykom ufać. Na moje zaufanie muszą sobie zapracować. Bardzo bym chciał, żeby Andrzej Duda mnie zaskoczył i okazał się dobrym prezydentem, a pan Paweł Kukiz wartościowym posłem i kolejne pięć lat nie zostało bezsensownie zmarnowane. Żeby pojawiła się w ich głowach myśl, że fajnie byłoby zapisać się na kartach historii złotymi zgłoskami jako ludzie, którzy zastali Polskę na granicy bankructwa, a zostawili po sobie świetnie prosperujące, uczciwe, bogate, zdrowe państwo. A jeśli jednak nie? No cóż, przyjdą kolejne wybory! Mogliśmy wyrzucić prezydenta Komorowskiego, możemy i prezydenta Dudę! I choćby dlatego warto było głosować na tego ostatniego. Może do polityków dotrze, że cierpliwość Polaków też ma swoje granice i nawet jeśli się ma do dyspozycji publiczne media, które w tych wyborach były bardzo dalekie od obiektywizmu, nawet jeśli po drugiej stronie stoi PiS, który bardzo często kopie piłkę do własnej bramki, to przy odrobinie szczęścia każdego, nawet absolutnego pewniaka, można pociągnąć do odpowiedzialności, a przynajmniej odwołać. I taki sygnał do polskich „elit” był wart wyboru każdego, choćby najbardziej ryzykownego kandydata. Bo przecież jeszcze w styczniu zadowolony z siebie pan Adam Michnik oświadczył w programie „Tomasz Lis na żywo”, że Bronisław Komorowski mógłby przegrać wybory tylko wtedy, gdyby pijany przejechał na pasach niepełnosprawną zakonnicę w ciąży. Naprawdę? Na mój prosty, chłopski rozum, cała nasza współczesna polityczna – pożal się Boże – „elita” jest jak pijany zajączek za kółkiem ogromnego luksusowego samochodu, a pan Komorowski wraz ze swoimi partyjnymi kolegami przez te pięć lat regularnie rozjeżdżał przynajmniej jakieś 8 milionów zakonnic w ciąży, bo mniej więcej tylu z nas przeciwko niemu zagłosowało. Nie „za”, ale przede wszystkim „przeciwko”. Tak, pan Michnik miał rację, tylko zabrakło mu trochę wyobraźni, by zrozumieć swoją wypowiedź nieco szerzej. I mam szczerą nadzieję, że na jesieni zakonnice w ciąży rozmontują im tę luksusową brykę, a za jazdę po pijaku wsadzą ich wszystkich do więzienia.