Zwykło się mówić wśród narodu, jakoby philosophia umiłowaniem mądrości była. Osobiście mądrość miłuję, owszem, ale bez szaleństw, żeby nie powiedzieć: umiarkowanie. Znaczy, nie znam się na filozofii wcale. I nie jestem tu przypadkiem odosobnionym – znaczna część gawiedzi studenckiej nie odróżnia Platona od Plotyna, lecz jakoś nikt nie czyni im z tego powodu przykrości. Oprócz, rzecz jasna, panów profesorów na egzaminie.

Filozoficzna edukacja na poziomie uniwersyteckim jest źródłem wrażeń silnych, ba!- niezapomnianych. Śmiać się z tego powodu, czy też wpadać w (czarną) rozpacz, to już kwestia czysto indywidualna – niemniej fakt pozostaje faktem. Filozofia to nie przelewki. Lecz warto się z nią zmierzyć, choćby dla tych bezcennych chwil, kiedy to wykładowca wita „PRZE-szanowną młodzież akademicką”, składa „najserdeczniejsze życzenia noworoczne” i litościwie skraca wykład o bite 40 min. Albo gdy podekscytowana „PRZE-szanowna młodzież akademicka” z zapartym tchem, albo i bez tchu wcale, słucha równie podekscytowanego profesora, rozprawiającego o dewiacjach seksualnych markiza de Sade. Lub gdy w zaciszu domowym, „PRZE-szanowna młodzież akademicka”, walcząc z Rozmyślaniami pewnego filozofa, a poniekąd i cesarza, natrafia na perełki w stylu: Gorzki ogórek? – To nim rzuć! Fascynujące. Frustrujące. A zaliczenie w indeksie zdobyć trzeba. I tu rodzi się problem.