W związku ze zbliżającymi się wyborami zastanawiają mnie nieco dwa fakty. Pierwszy: wspomniane wybory odbyć się mają w dniu urodzin mych, a że jest to święto przynajmniej z założenia apolityczne – to się pojawia zgrzyt i zaduma nad przewrotnością losu. Fakt drugi dotyczy natomiast imidżowych perturbacji kandydatów w wirtualnej przestrzeni, konkretnie na obleganych przez naród portalach społecznościowych. Śpieszę z wyjaśnieniem: ten felieton nie będzie o polityce, ani tym bardziej o wyborczych preferencjach autorki. Rozczarowanych odsyłam do tekstów osób znanych i uznanych, w tej materii obeznanych [czyt.: z założenia kompetentnych]. Ja się ograniczę do wirtualnych cudactw i niepokojącego trendu w budowaniu wizerunku polityka-produktu-marki. Czyli będzie, jak zwykle, o głupotach.

Śledzie na Naszej Klasie gubią skrzela – bo oto pretendenci na urząd prezydenta RP zakładają sobie konta. Oficjalne, z gwiazdeczką. Jak ktoś ma duchową potrzebę, to może panu Andrzejowi Lepperowi wysłać prezent, a nawet wpisać komentarz: „Jędrek – my z Tobą!”. Albo na przykład skomplementować pana Korwina-Mikke, że twarzową muszkę ma lub nie ma. Albo błysnąć słowem pisanym w ożywionej dyskusji na profilu pana Komorowskiego. Nieistotne – ważny symbol. Otóż mamy do czynienia z wyborczą wiwisekcją na obleganych portalach społecznościowych (mówimy tu, rzecz jasna, także o fejsbukach, majspejsach, twitterach i innych podobnych – bo zakładam, że takowe istnieją). Polityk się rozdziawia i ukazuje wnętrzności światu (czyt.: uczłowiecza), ku uciesze internetowej wspólnoty potencjalnych wyborców. Rzekomo chodzi o poparcie młodego elektoratu, który przynajmniej z założenia miast książki czytać – pinezki przypina w naszoklasowych galeriach (na biustach obfotografowanych koleżanek, albo i gdzie indziej). Otóż wychodzi na to, że nic w tym nowego [mówimy rzecz jasna o pozyskiwaniu młodych wyborców, nie o pinezkowaniu niewiast – przyp. K.F]. Podobno Obama wygrał wybory, bo się bratał z młodzieżą w wirtualnej przestrzeni. Na Twitterze hula już czas jakiś i idzie mu przednio. Tak na marginesie: za serce mnie chwycił pan Barack, który drogą internetową, na swym oficjalnym koncie połączył się z pogrążonym w żałobie narodem polskim. Kiedyś się wysyłało listy z kondolencjami.

A teraz śledzie na Naszej Klasie gubią skrzela, więc też jest ciekawie.

Wracając do meritum: kampanie wyborcze zawsze były okresem wzmożonej aktywności pijarowo-medialnej polityków. Ta czerwcowa jest specyficzna – z wiadomych względów. W zasadzie tradycyjne środki przekazu (telewizyjne spoty reklamowe, bilboardy itp.) zastąpiono generalną interakcją wirtualno-personalną. Nie bardzo rozumiem, dlaczego Internet uznano za medium bardziej stosowne do reklamowania kandydatów w obliczu tragedii narodowej. Na pewno taniej, możliwe że skuteczniej – tylko z tą stosownością nie byłabym taka pewna. Indywidualnemu poczuciu smaku i zmysłowi etycznemu Czytelników pozostawię rozstrzygnięcie, na ile poważne jest informowanie wyborców drogą internetową, że się Kandydat Na Prezydenta RP wybiera do Szczecina, a w Warszawie zastała Kandydata Na Prezydenta RP kiepska pogoda. Bo takie rewelacje można na Naszej Klasie odnaleźć. Interakcja z elektoratem, czyli osławione wyciągniecie ręki do ludzi, jest oczywiście nieodłącznym i w gruncie rzeczy koniecznym elementem każdej kampanii wyborczej. Szczytem naiwniactwa, względnie: krypto-ironizmu, byłoby jednak stwierdzenie, że polscy politycy prezentują w kwestii „interaktywności wyborczej” poziom „wyższy niż na Zachodzie”. Internetowe blogi, internetowe konta i internetowy dialog z elektoratem nie są rozwiązaniem nazbyt innowacyjnym (żeby nie powiedzieć: inwazyjnym).