Łódź – niegdyś miasto słynące z włókiennictwa, znane również dzięki Państwowej Wyższej Szkole Filmowej. Obecnie nie jest już ani miastem tysiąca rzek, ani ziemią obiecaną. Wciąż jednak potrafi zachwycać. Parkiem Krajobrazowym Wzniesień Łódzkich, industrialną zabudową… Tu tworzył Reymont, Tuwim i Rubinstein. Może i Ty znajdziesz coś dla siebie?

Jak głosi legenda, niegdyś w miejscu tego dużego miasta było wiele rzek, błoto, kałuże i gdzieniegdzie trochę leśnej gęstwiny. Gdy prosty chłop Janusz próbował się tędy przedostać, jego łódka nabrała wody. Postanowił naprawić ją, odpocząć na brzegu do rana i nazajutrz wyruszyć w dalszą drogę. Zaczął padać ulewny deszcz, mężczyzna schronił się pod swoją łodzią i tak przeczekał noc. Rano zorientował się, że okolica jest przyjazna i zdecydował się osiedlić. A było to u źródeł Bzury, skąd na jesień chłop przeniósł się w miejsce dzisiejszego Starego Rynku. Pojął za żonę dziewkę i spłodził liczne potomstwo. W dowód uznania dla historii założyciela osady, przyszłe pokolenia nazwały ją Łodzią, a przepływającą przez nie rzekę - Łódką.

Prawa miejskie Łódź uzyskała w 1423 r. z rąk króla Władysława Jegiełły. Według opowieści władcę zachwyciły tereny, na których polował oraz gościnność ludzi. Pierwsza pisana wzmianka o mieście pochodzi z 1332 r.

Naprawdę głośno zrobiło się o Łodzi dopiero w I połowie XIX wieku. Spowodował to szybki rozwój miasta i zmiana jego charakteru – z rolniczego na przemysłowy. Osiedlało się tu wielu ludzi z mniejszych miast, a bogacze z państw sąsiednich zakładali fabryki.

Łódź musiała się rozrastać, aby dostarczać terenów pod fabryki. Powstały obecne dzielnice Bałuty i Chojny, które były prosto, a wręcz niedbale zagospodarowane.

W 1892 r. robotnicy podnieśli protest, który przeszedł do historii pod nazwą „Buntu Łódzkiego”. W 1905 roku miały miejsce krwawo tłumione strajki robotnicze. Ważnym wydarzeniem w dziejach Polski jest również bitwa pod Łodzią z 5 grudnia 1914 r.

Z jednej strony działo się źle, z drugiej jednak miasto ciągle się rozwijało, a liczba ludności rosła. W 1922 r. Łódź została mianowana miastem wojewódzkim. W latach 1945 – 1948 to tutaj (nie w Warszawie) spotykały się władze państwa.

Jest to najstarszy kościół w mieście. Na uwagę zasługuje szczególnie ołtarz główny w półokrągłej absydzie, z rzeźbą Antoniego Panasiuka - tryptykiem gotyckim. Przedstawia ona scenę Wniebowzięcia NMP w otoczeniu apostołów i trzech kobiet zgromadzonych przy pustym grobie. Powyżej scena ukoronowania NMP. Boczne skrzydła tryptyku są pokryte rzeźbami ilustrującymi tajemnice bolesne, radosne i chwalebne różańca świętego. Trójnawowa świątynia z czerwonej cegły powstała wg neogotyckiego projektu Konstantego Wojciechowskiego. W fasadzie znajdują się dwie wieże zwieńczone namiotowymi hełmami.

Powstała w miejscu pierwszej łódzkiej parafii katolickiej. Do 1888 r. miejsce to zajmował obecny kościół pw. św. Józefa (obecnie znajduje się na przeciwko łódzkiej Manufaktury). Prace budowalane trwały 9 lat, zakończyły się w 1897 r.

Konsekracji 5 czerwca 1897 r. dokonał bp warszawski Kazimierz Ruszkiewicz.

Warto zwrócić uwagę, że kościół jest usytuowany w dawnej dzielnicy żydowskiej, a jego fundatorami była między innymi protestancka rodzina Scheiblerów oraz Izrael Poznański, fabrykant wyznania mojżeszowego.

Drugi najstarszy kościół w mieście. Budowa trwała 15 lat, została zakończona w 1875 r., wtedy też poświęcił go ks. Ludwik Dąbrowski nadając wezwanie św. Jakuba.

Ma trzy nawy i dwie kaplice. Ołtarz główny został ufundowany przez Karola Scheiblera. Znajdują się w nim relikwie św. Agnieszki i św. Justyny. Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego konsekrował abp Wincenty Teofil Popiel-Chościak.

Udało się ocalić go od zniszczenia podczas II wojny światowej, ponieważ modlili się w nim niemieccy katolicy.

Na początku w Łodzi powstała parafia Najświętszej Maryi Panny, następnie parafia Podwyższenia Krzyża Świętego. Mieszkańców miasta jednak stale przybywało, potrzebny był więc kolejny kościół – pod wezwaniem św. Stanisława Kostki.

Świątynia została wybudowana według projektu łódzkiej firmy "Wende i Zarske", współautorem był niemiecki architekt Emil Zillman. Kamień węgielny został poświęcony i wmurowany przez arcybiskupa Wincentego Chrościaka-Popiela 16 czerwca 1901 r. 10 grudnia 1920 r. na mocy bulli papieskiej "Christi Domini" została utworzona diecezja łódzka, a kościół św. Stanisława Kostki stał się katedrą.

W 1941 r., gdy Łódź znajdowała się pod okupacją niemiecką, katedrę zamknięto i ograbiono. Odtąd służyła celom wojskowym. Po wojnie rozpoczęto generalny remont, aby przywrócić jej dawną świetność. 11 maja 1971 r. wybuchł pożar, który doszczętnie zniszczył świątynię, ocalały jedynie mury i wieża.

W 1989 r. papież Jan Paweł II podniósł łódzką katedrę do rangi bazyliki mniejszej. Trzy lata później stała się bazyliką archikatedralną.

Utrzymana jest w stylu neogotyckim. Składa się z trzech naw zbudowanych na planie krzyża łacińskiego. Elewację tworzą żółta cegła licowa oraz kamienne gzymsy. Nad wejściem znajduje się mozaika przedstawiająca św. Stanisława Kostkę. Wewnątrz możemy podziwiać ołtarz pw. Św. Stanisława Kostki, ołtarz pw. Matki Boskiej Różańcowej i ołtarz główny pw. Przemienienia Pańskiego. Uwagę przykuwają również organy wybudowane na nowo w 1971 r. i wyremontowane już w XXI w.

Plac w kształcie prostokąta stanowiący centralny punkt miasta. Tutaj znajduje się tablica upamiętniająca nadanie Łodzi praw miejskich. Obecnego kształtu Stary Rynek nabierał na przełomie XIX i XX wieku, kiedy to drewnianą zabudowę zaczęto zastępować murowaną.

Plac przestawał służyć ludności jako miejsce targowe, gdzie odbywał się handel, a dwa razy do roku czterodniowe jarmarki. Wcześniej mieścił się tu ratusz, później było getto żydowskie. Rynek zanjduje się między ul. Zgierską a Podrzeczną. Obecnie z trzech stron otaczają go budynki z charakterystycznymi arkadami, czwarta wychodzi na Park Staromiejski. Wokół usytuowane są między innymi: iedziba Towarzystwa Przyjaciół Starego Miasta (działa tu Punkt Informacji Turystycznej), Galeria Bałucka oraz Restauracja Analogia, która oferuje kuchnię czterech kultur.

Nieopodal, przy pl. Kościelnym znajduje się najstarsza świątynia w mieście, kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.

Mieści się przy pl. Zwycięstwa w sąsiedztwie Palmiarni oraz Muzeum Kinematografii. Składa się z dwóch części: Źródliska I i Źródliska II. Jest najstarszym parkiem w Łodzi, został założony w 1804 roku, wtedy to nazywano go Ogrodem spacerowym lub Ogrodem angielskim.

W 2007 roku Park Źródliska został uznany za najładniejszy w Polsce. Co sprawia, że jest aż tak atrakcyjny i chętnie odwiedzany przez spacerowiczów? Różnorodna roślinność, odmiany drzew rzadko spotykanych w innych parkach i kilka małych zbiorników wodnych.

Powstał z inicjatywy właścicieli łódzkiego browaru przy ul. Pomorskiej, braci Anstadtów.

W latach swojej świetności stanowił miejsce rozrywki dla tzw. burżuazji. Mieścił się tu ogród zoologiczny i hala sportowa. Latem na stawie pływały łódki, zimą - śmigały łyżwy. Całość otaczał wysoki parkan, drzewa oraz kwiaty. Współcześnie Park Helenów również jest urokliwym miejscem. Stawy w dolinie rzeki Łódki są domem dla wielu kaczek, a parkowe aleje oświetlają wyszukane latarnie. Znajduje się tutaj Pomnik Chwały Żołnierzy Armii Łódź. Jest plac zabaw i boisko, stoły do tenisa i stoliki do gry w szachy. Park Helenów został wpisany na listę zabytków. Wśród drzew jest pięć pomników przyrody.

To tutaj najchętniej przesiadują studenci Uniwersytetu Łódzkiego i Medycznego podczas przerw między zajęciami. Przylega do ulic Narutowicza i Matejki, do których są prostopadle ułożone wszystkie alejki. Architektura parku została oparta na symetrii dwubocznej, jest to jedyny łódzki kompleks zieleni wzorowany na stylu francuskich ogrodów. Roślinność została wyraźnie podzielona względem wysokości. Park im. Matejki ma niespełna sto lat i nie znajdują się w nim żadne pomniki przyrody, mimo to został wpisany na listę zabytków.