Nowe buty mam. Nowe życie. Nowe łóżko. Nowy widok z okna. Nowa trasa do pracy. Nowa winda i sąsiad. Nowe zapachy. Wszystkiego nie da się wymienić na nowe, ale urodę poprawić jak najbardziej. Ładniejszą chcę. Idę więc do salonu, raczej kliniki chirurgii plastycznej. Pojadę od razu po bandzie, a co tam. Wchodzę do gabinetu /przystojny ten pan doktor skalpelek/...

– I cóż panią do mnie sprowadza?

– Chce być ładniejsza, gładsza i nowsza panie doktorze.

– Da się zrobić.

Szczerze powiedziawszy, liczyłam na to, że powie, iż jestem doskonała, ale kasa musi płynąć.

Rozbieram się do naga i tak stoję ze spuszczoną głową. On błądzi oczami po moim ciele i tnie, i tnie, i tnie… Rysuje coś flamastrem, robi fastrygi, ściegi. Rozpruwa i zszywa mnie. Patrzę w lustro. Wyglądam jak wieprzowina z plakatu u rzeźnika – poporcjowana. Zgadzam się. Zgadzam na wszystko. Powiększenie biustu, korekcje nosa, plastykę szyi, lifting czoła, liposukcję, plastykę brzucha i pośladków.

Leżę już na stole… jupitery ślepią coraz mniej. Zasypiam. Śpię.

*

Obudziłam się w białej sali, jak szyneczka wielkanocna powiązana sznurkiem.