Cicho jak w piekle. Leżę naga, wyciągnięta na łóżku niczym struna. Przedziwny instrument. Duży palec u nogi dotyka ściany. Palce wskazujące obu rąk dotykają meblościanki. Jestem długa i naprężona. Brakuje tylko grajka, żebym mogła zagrać. Nie, nie zagrać. Zabrzmieć.

* * *

Mam na imię Ania. Nie Andzia. Moje czarne włosy falują na błękitnym prześcieradle jak na tafli jeziora. Delikatnie rozchylone nogi płyną przez pół łóżka. Nic mnie nie przykrywa, nie otula. Jestem naga i bezbronna, ukryta tylko nocną ciemnością.

Leżę już czwartą dobę. Piję tylko wodę. Głodzę się. Nie, nie jestem anorektyczką, ważę tyle, ile trzeba. Po prostu chciałam poczuć swój żołądek, upewnić się, że go mam. Jedzenie by mnie rozpraszało. Przyniosłam sobie wiadro, żeby nie chodzić do ubikacji, i dużo wody, żeby nie chodzić do kuchni. Teraz mogę tylko leżeć i być. Kiedy ostatnio tak naprawdę byliście ze sobą? Sam na sam.

* * *

Cisza jest bolesna. Z każdą godziną boli bardziej, zwłaszcza, że rany na ciele już się zagoiły. Nie zrozum mnie źle, to nie tak, że jest cicho. Mieszkam w mieście, a w mieście cisza, nawet nocna, już dawno umarła. To nie taka cisza, nie kojąca, nie wiejska, nie nostalgiczna cisza rodem z utraconego dzieciństwa. Moja cisza jest gorsza, bo piekielna. Ty możesz usłyszeć, wystarczy przyłożyć ucho do ściany, bo dźwięki są, latają sobie samopas w powietrzu, rozchodzą się falą na wszystkie strony, nieważne czy chciane, czy nie. Hałasy, kłótnie, chrapania, życie... Tam za ścianą coś jest. Tylko do mnie już nie dociera, dla mnie jest niesłyszalne, nierealne, nieistniejące. Każde w swojej inności niepowtarzalne, z bliska straszne, niesamowite. Ale to tam, za ścianą. U mnie jest tylko cisza, nieznośna i piekielna. Tylko mnie nie żałuj. Nie chcę litości. Nie potrzebuję.

* * *

Kiedy byłam mała, mama opowiadała mi historię o Czerwonym Kapturku, takiej dziewczynce, która musiała iść przez straszny las, w którym czyhały na nią podstępne zwierzęta spragnione jej krwi i tego, co dźwigała w koszyczku dla babci. No ale co może zrobić wilk takiej małej, niewinnej dziewczynce? Rozszarpać, zagryźć, zjeść. Przetrawić i zwrócić materii wszechświata. Uspokoić. Zjednoczyć z resztą bytu, z którego została niespodziewanie wyrwana. Nieskończony spokój w harmonii ze wszechświatem za cenę kilku sekund bolesnego przeciskania się przez dziurkę od klucza albo igielne ucho, jak kto woli.