Nie bój się! Chociaż może nie powinnam tego mówić, bo zawsze, gdy to słyszę zapala mi się czerwona lampka. Dlaczego ktoś myśli, że będę się bała? Czy wie o czymś, o czym ja nie wiem? Wie, co zaraz nastąpi i że to będzie straszne? Dlaczego mnie uspokaja? Czego tak naprawdę ode mnie chce?

* * *

Nie bój się, powtarzałam przywiązując go do łóżka. Prawa ręka. Lewa ręka. Lewa noga. Prawa noga. Dlaczego przyszedł? Czego się spodziewał? Czego mu brakowało? Nie wiem... teraz na pewno się boi. Powinien się bać. On naprawdę ma powody, by się bać.

* * *

Ktoś, kto do mnie przychodzi, decyduje się zupełnie oddać w moje ręce. Teoretycznie wie, co go może czekać, choć nie zawsze ma wystarczająco bujną wyobraźnie. Ale raczej nie robię nikomu krzywdy. Raczej. Tak jak On nie robi krzywdy mi, nawet gdy mdleję z bólu. Nie. On nie robi mi nic złego. To co innego.

Dzisiaj sytuacja jest inna. Ten przystojny mężczyzna, który leży teraz przede mną na łóżku, naprawdę ma powody do obaw.

* * *

Sprawdzam, czy na pewno jest dobrze przywiązany i się nie uwolni. Jesteśmy na odludziu i nawet gdyby krzyczał, to nikt go nie uratuje, ale boli mnie dzisiaj głowa, nie chce słuchać jego krzyku. Ściągam mu buty i knebluję skarpetkami. Próbuje coś powiedzieć, a ja siadam na nim i rozcinam jego koszulę. Materiałem przewiązuję mu usta, by nie mógł nic zrobić. Następnie cicho szepcę mu do ucha, żeby się jednak bał. Że zrobił, coś bardzo, bardzo złego i teraz przyszedł czas za to zapłacić. Bój się.

* * *

Dwa tygodnie później pokój był już zupełnie czysty. Nie było śladów krwi. W ogóle nie pozostało po nim żadnego śladu. Po jego przystojnej buźce. Po pięknych oczach. Wytrenowanych na siłowni bicepsach. Zniknął. Przyznam, że kusiło mnie, by sobie coś po nim zostawić. Np. obedrzeć go ze skóry, a później coś ładnego z niej zrobić. Albo wisiorki z jego kości... Ozdobę na szafkę z jego czaszki. Ale trzymanie dowodów zbrodni na widoku nie jest najlepszym pomysłem.

* * *

Żartowałam. Nie zabiłyśmy go. Tylko go trochę postraszyłyśmy, upuściły trochę krwi... Przez dwa tygodnie torturowałyśmy wg najlepszych średniowiecznych przepisów. W końcu obiecał poprawę i pokutę. Raz na miesiąc sam się do nas zgłosi, byśmy mogły go ukarać. I na pewno się na nas nie poskarży. Nie po tym, co mu zrobiłyśmy.