Po spektakularnym zabójstwie założyciela Al-Kaidy, cały świat przypomniał sobie nagle o tej tyleż zagadkowej, co charyzmatycznej postaci. Skąd wziął się człowiek, który ośmielił się rzucić wyzwanie Ameryce? Kim był? Gdzie prowadził swoje działania? Jak to możliwe, że przez tyle lat pozostawał nieuchwytny? Aby spróbować odpowiedzieć sobie na to pytanie, trzeba wpierw poznać specyfikę Środkowego Wschodu, regionu, o którym mówi się powszechnie, zupełnie niesłusznie, wyłącznie w kontekście walki z terroryzmem. W swojej "Modlitwie o deszcz" znany dziennikarz, publicysta i korespondent wojenny - Wojciech Jagielski rzuca nań zupełnie nowe światło.

Ta bez wątpienia najlepsza publikacja o Afganistanie, jaka kiedykolwiek ukazała się w Polsce, jest swego rodzaju syntezą doświadczeń i obserwacji zebranych podczas jedenastu podróży autora do tego kraju między 1992 i 2001 rokiem. Rozpalone pustynie poprzecinane ośnieżonymi szczytami Hindukuszu, kamienne miasta w kolorze piasku przykryte grubą warstwą kurzu i pyłu, bezkresne stepy, malownicze doliny rzek - niezwykle to piękny zakątek ziemi, pełen spektakularnych krajobrazów, ale jednocześnie bardzo surowy i niedostępny. Tylko ludzie wytrzymali, odporni, odważni i twardzi mogli przystosować się do tak trudnych warunków i to im poświęcona jest ta opowieść.

W kraju, który od kilku dziesięcioleci jest w stanie nieustannej wojny, nie może dziwić fakt, że najwybitniejsi i najbardziej szanowani przedstawiciele narodu to dowódcy wojskowi i ojcowie rewolucji: Ahmad Szah Massud, Hekmatiar, Nadżibullah, Mułła Omar. Fakty i legendy na ich temat, szkice biograficzne, anegdoty z frontu - to one stanowią główną oś narracyjną. Poznajmy również historię majętnego Saudyjczyka, gorliwego muzułmanina, niejakiego Osamę ben Ladena, który osiedlił się w Afganistanie pod koniec lat dziewięćdziesiątych, a wcześniej niezwykłą, wręcz hollywoodzką opowieść o burzliwym życiu jego ojca, który z ubogiego, niewykształconego tragarza portowego stał się multimiliarderem i jednym z najbardziej wpływowych ludzi na Bliskim Wschodzie.

Wspomniane konflikty zbrojne, rebelie, przewroty, pucze, rewolucje - obróciły to ubogie państwo w kompletną ruinę, nie zdołały jednak zrobić tego samego z jego mieszkańcami - wciąż dumnymi, walecznymi, pobożnymi, pełnymi ideałów i honoru. Autor w niezwykle zręczny sposób porusza się pomiędzy różnymi liniami frontu, rozmawia m.in. z ludźmi, którzy w krótkim czasie po rozmowie giną z rąk jego poprzednich rozmówców, a wszystko po to, by utrwalony obraz oddać w sposób jak najbardziej obiektywny, nie faworyzując żadnej ze stron. Co ważne i nietypowe - pomimo wielości imion i nazwisk, każdą z tych osób posiada własny, wnikliwy portret psychologiczny - to jedna z najmocniejszych stron całego reportażu.