Kiedy widzimy tytuł taki jak Źródło prawdziwej siły, od razu nasuwa się nam na myśl jeden z kolejnych, mniej lub bardziej udanych przewodników, ostatnimi laty masowo zdobywających rynek wydawniczy. Nie ma już chyba dziedziny życia, która nie byłaby omówiona w przynajmniej kilku tego typu pozycjach. Źródło prawdziwej siły standardowym przewodnikiem z pewnością jednak nie jest ― stanowi zapis rekolekcji ojca Fabiana Błaszkiewicza, stąd też poszczególne rozdziały noszą takie podtytuły jak na przykład Bądź drapieżną owcą. Podobne połączenie na pierwszy rzut oka brzmi trochę dziwacznie i groteskowo, nasuwając uzasadnione obawy co do sensowności całego wykładu ― drapieżne owce jak dotąd sprawdziły się bowiem chyba tylko w Czarnej Owcy Jonathana Kinga, specyficznym horrorze typu gore. Stąd podejrzenia, że będzie i głupio, i ― w kwestii logiki ― na swój sposób makabrycznie.

Jedyne jednak, co łączy te rekolekcje ze wspomnianym filmem, to potężna dawka humoru. Już od pierwszych słów jezuity zyskujemy pewność, że mamy do czynienia z czymś niebanalnym, wykraczającym daleko tak poza schemat rekolekcji czy kazania jak i wszelkich kursów i poradników. Przez dwie godziny słuchamy piorunującej mieszanki z zakresu teologii, psychologii (co ciekawe, traktowanej tu jako nauka dotycząca ciała człowieka, nie zaś jego ducha) czy zjawisk popkultury. Ojciec Błaszkiewicz potrafi w jednym cyklu wspomnieć Koheleta, Hioba, Monty Pythona, Kubusia Puchatka czy film Matrix. Czasem powołuje się na coś dla uzyskania efektu komizmu, czasem dla podparcia konkretnej tezy, a czasem ot tak, pozornie mimochodem. Zawsze jednak takie wtrącenie jest jak najbardziej umotywowane, zawsze też potwierdza zarówno niezwykłą erudycję jezuity, jak i jego „bycie na czasie”.

Nadążanie za aktualną modą i trendami przejawia się również w słownictwie, w znajomości specyficznego młodzieżowego slangu, w używaniu słów takich jak chociażby popularne ostatnio „mega”. Nawet jeśli nie jest to działanie właściwe z punktu widzenia językoznawcy, tutaj pozostaje jak najbardziej uzasadnione. Po pierwsze dlatego, że duchowny pracuje z młodzieżą, często zresztą młodzieżą trudną, której nie zjednałby sobie przesadnie poprawnie się wysławiając. Ponadto jego rekolekcje mają przecież ukazać, że Kościół, choć oczywiście zachowując tradycję, wcale nie musi być skostniały, może mieć ― i potencjalnie ma, co udowadnia jezuita ― młodym ludziom wiele do zaoferowania. I to nie tylko wewnętrzny spokój czy poczucie równowagi, lecz właśnie tytułową prawdziwą siłę, siłę do wybrania właściwej ― czyli przede wszystkim własnej ― drogi życiowej, do realizacji upragnionych marzeń, osiągnięcia wyznaczonych celów.