Julian Korsak – polski poeta i tłumacz, urodził się 13.02.1806 roku w Słonimie w gub. grodzieńskiej. W latach 1823–1826 studiował na Uniwersytecie w Wilnie. Przyjaźnił się z Adamem Mickiewiczem i Antonim Odyńcem. Od roku 1823 publikował utwory w „Dzienniku Wileńskim” i „Dzienniku Warszawskim”. Przetłumaczył: „Romea i Julia” Shakespeare'a, utwory Horacego, Schillera, Lamartine'a, Byrona (”Więzień Czyllonu”, „Lara”, „Oblężenie Koryntu”.

Julian Korsak dokonał wielkiego dzieła, pierwszego całkowitego przekładu na język polski „Boskiej Komedii” Dantego Alighieri. Przekład ukazał się w roku 1860 w Warszawie, pięć lat po śmierci poety.

CHWILĘ TYLKO JĄ WIDZIAŁ Chwilę tylko ją widział — a w tej jednej chwili Zebrało się lat tyle i przeszłość tak długa! Przecież, gdyby mi przy niej zbiegła wieczność druga, O, jeszcze byśmy z sobą chwilkę tylko żyli. Chwilkę tylkom z nią mówił — lecz ze słów tysiąca Ledwom wybrał dwa słowa, powiedział dwa słowa: Wprzód rzekłem „witam ciebie”, a potem „bądź zdrowa!” O, czemuż i ta chwila tak była lecąca? Przecież w czasach szczęśliwszych, gdyśmy siebie znali, Rozmawialiśmy nieraz i więcej, i śmielej! Zdawało się, gdybyśmy wieki rozmawiali, Jeszcze byśmy coś z sobą do mówienia mieli. Chwilkę tylkom ją witał, z jakimże zapałem! Czemuż z głowy tej myśli nie mogę odegnać? Znajomej nam przeszłości w jej oczach pytałem, Zawsze chciałbym ją witać, ale nigdy żegnać. Chwilę tylkom ją żegnał — w tej okropnej porze O sobie i o czasie pewno bym nie wiedział: Gdyby wtedy ktoś spytał, jaki czas być może? „Wieczność!” — pytającemu wnet bym odpowiedział. Julian Korsak

NA SNOBA Nos wysoko nosi, z byle kim nie pije, o sobie najchętniej rozprawia przy winie, zjadł wszystkie rozumy, chwali się swym złotem, a grosz ma po ojcu, szkoda, że nie cnotę. Witold Wieszczek

ŚMIETNIK konwencja polityczna Ten kraj to śmietnik, ale tylko na wierzchu. (To tylko śmietanka). Gdybyś zechciał pogrzebać w odpadkach, na dnie byś znalazł orła w koronie. A korona byłaby złota, przysięgam! Trzeba nam optymizmu wytrwałych śmieciarzy. Joanna Burgiełł

* * * dziewięć pięter i tak mało nam do marzeń dziewięć pięter i tak wiele do stracenia z niebem się bratać na przekór chmurom nam trzeba łyżkami zagarniać strzępiastość piór mewich z błękitem się kłócić o miejsce tam w niebie i walczyć nam trzeba walczyć wciąż o siebie falami obmywać dziewiczość stóp bosych zapiaszczyć się w zamkach budowach nietrwałych to co trwałym być może schować gdzieś głęboko by przetrwało dni naszych króciutkie istnienia Asia Skowronek

* * * świat zacznę zmieniać od głowy Magdalena Wojciechowska

STATUA WOLNOŚCI deja vu ciebie muśnie moją psyche jak tybetański gong przerośnie mnie jak drapacz chmur i ostatecznie dorosnę do tego że zachcę stoczyć się w egipskie ciemności i zaniecham czołgania się w dół i w górę po romańskich ostrosłupach czy zaszedłeś kiedykolwiek tak wysoko? biczowałeś się? rzucałeś na kocie łby? bez wiary w to że cokolwiek wzniosłego zahibernuje w nas pierwsze zbliżenie uścisk niedouczonych jeszcze rąk? Olga Katarzyna Lachowska

* * * jesteś jak narkotyk płyniesz we mnie ciepłem wyciskam każdą sekundę  stając się jednym oddechem nocą odurzam się tobą spleciona w jedno  uzależniłam się od zieleni  nie chcę przestać brać  chcę płonąć Brygida Błażewicz

DUDY SMALONE Był duda, był duda. Miał dudy, miał. Ale te dudy, nie były dudy. Bo ten duda od innego dudy. Te dudy miał, dudy miał, dudy miał. piosenka ludowa Nie dudy ale duby smalone nieważne i tak wszystko przekręcone było jest i chyba będzie niestety bo w takim świecie kraju i czasach żyjemy włączasz telewizor a tam znów sami dobrze znajomi na czele Pan Rachoń ale nie ten dystyngowany i dobrze wychowany dyrygent orkiestry ten już nie żyje a w polskiej telewizji narodowej króluje inny Rachoń wciąż uśmiechnięty jak przystało na lokaja u pańskiego partyjnego stołu ponoć dziennikarz z zamiłowania chociaż bliżej mu do reklamowania pasty do zębów wybielającej przy okazji różne plamy i grzechy formacji ponoć rządzącej ponoć bo to tajemnica Poliszynela gdzie rzeczywista władza w Polsce mieszka i po nocach wymyśla kolejne absurdy kłamstwa i matactwa a potem malutka w sejmowym fotelu zatopiona ziewa i rzadko się odzywa zbierając siły na kolejne wiece i miesięcznice dla ogłupiałej wrzeszczącej komunały gawiedzi. I tak to się teraz w tej naszej umęczonej Rzeczypospolitej dzieje że na świętych ponoć zgromadzeniach wyskakują z szafy komuniści i złodzieje wypychani ochoczo przez marszałka tych i innych zgromadzeń kiedyś marynarza (w)śród- lądowego a dzisiaj prominentnego wodzireja tłumów rozmodlonych i rządnych krwawego widowiska w takt pieśni patriotycznych i ludowych Był Duda miał Dudy ale te dudy były od innego Dudy o czym każdy wie i to że ten Pierwszy Duda w IV RP tylko duby smalone osobiście i przez swoich posłańców codziennie nam śle ole ole w takt disco polo po chrześcijańsku i patriotycznie w grupach narodowych rekonstrukcyjnych i solo. Ryszard Mierzejewski

SARNOWSKI LAS ten las już od lat szepcze cichą modlitwę co koi płacz wierzb uśmierza dawne rany w szumie wiatru usłyszymy jeszcze odgłosy błagania o litość w śpiewie ptaków niepokój drzewa widziały tamte zdarzenia czują się współwinne jednak same nie mogły nic zrobić pozostało im wówczas niewiele wpatrywanie się w tłum ludzi idących na rzeź wysłuchiwanie wołania o pomoc ich gałęzie ociekają żydowską krwią przelaną przez zgubną ideologię władczy instynkt sądzących że „Arbeit macht frei” Anna Maciejewska

PIERWSZY JESIENNY LIST Lato, lato odeszło, wiesz Za oknem mglisty poranek Pojutrze spiker wieszczy deszcz Boli mnie głowa na zmianę Jesień, jesień, wieczorny zmierzch Czytam poezje miłosne Muszę napisać sonet, chcesz? Zaśpiewam słońcu na wiosnę Miłość, miłość, gdzie ona jest Z serca gorące łzy płyną To pewne, że po życia kres Będę liryczną dziewczyną Regina Nachacz

* * * jeszcze się zatrzymują, gdy chcę przejść na drugą stronę. jeszcze przepuszczają  w drzwiach, zerkają. uśmiechają się do mnie  albo zagadują kobiety, z którymi idą i spoglądają  ukradkiem. wciąż  jeszcze jestem widoczna. jednak od paru lat jest mi zupełnie obojętne, czy jestem  obiektem westchnień kulturalnego romantyka czy  przedmiotem pożądania prymitywnego troglodyty. grunt,  że w ogóle patrzą. tak mało czasu zostało na bycie  atrakcyjną i piękną, że przestałam być wybredna. kiedy wyblaknę  jak zdjęcia dumnej prababki  w kolorze sepii, przynajmniej będę miała co wspominać. albo z powodu niekontrolowanej biodegradacji, zacznę pisać naprawdę dobre wiersze. stworzę je na Lawendowym Wzgórzu z zamiarem wygrania karty stałego pobytu w Hotelu Marigold. Niebiańskie polany mogą poczekać. JoAnna Idzikowska-Kęsik

MRÓZ NA SZYBIE Styczeń maluje mi na oknach serca zakochanych ludzi. Nie mogę ich już zliczyć. Stoję przy oknie i wypatruję, kiedy zobaczę twoje. Wróżę z płatków śniegu dziś jutro pojutrze piątek sobota niedziela. Halina Herbszt

REMINISCENCJE 2016 Jak Kochani dobrze wiecie W dziwnym wciąż żyjemy świecie Dziwne mamy obyczaje Tak przynajmniej się wydaje Zło i dobro miesza światem Więc co będzie z tego zatem Co przyniesie ten Rok Nowy Czy nadzieje czy czas płowy Rok jak każdy wnet ma koniec List świąteczny niesie goniec Gdzie życzenia jak co roku Pełne wdzięku i uroku Kartka w środku z zdjęciem szopki I literki znaczki kropki Są też słowa serdeczności Dziś i jutro i w przyszłości Na witrynach święta prawie Czas radosny jak na jawie Już świąteczne uniesienia I prezenty i życzenia Caritas szykuje dary Radość czuje człek też stary Ksiądz Stryczek jak się zdaje Szlachetne paczki rozdaje Owsiak jubileuszowo Ciągle głośno gra szałowo Wielu ludzi dobrej woli Wciąż pomaga choć powoli Dzwonią dzwonki pędzą sanie Ubrać ciepłe trza ubranie W płaszcz zimowy się otulić Z kimś serdecznie się przytulić Wnet wigilia także będzie Choć niestety też nie wszędzie Kto dziś rządzi niech pamięta Nie u wszystkich będą święta A że problem jest ogromny O tym wie każdy bezdomny Taki właśnie jest nasz światek Cieszyć zatem ma opłatek I to właśnie w dni świąteczne Gesty będą choć serdeczne I uśmiechy i nadzieje Chociaż mroźny wiatr wciąż wieje Wszak są biedni i bogaci Biedak szopę swą ogaci Zaś w pałacu na bogato W święta w zimie oraz w lato Pan Bóg dziwnie świat kreuje Tak wierzący rzecz tę czuje Lecz niestety prawda stara Słaba u nas dzisiaj wiara Wszak nadzieja jest wartością Wielka wiara jest miłością I życzliwość i wzruszenia I naiwne wciąż marzenia POSTSCRIPTUM Hej Kochani cóż Wam życzyć Trza na szczęście ciągle liczyć Aby było sprawiedliwie I dostatnio i uczciwie Aby było znów wspaniale By budować zgodę stale By chleb był i dach na głową Byśmy przyszłość mieli nową Mieczysław Góra