W październikowym wyborze wierszy postanowiłem nawiązać do wielkiej socjalistycznej rewolucji październikowej – wydarzenia, które nie przestaje mnie fascynować. Rewolucja październikowa, jak sama nazwa wskazuje, wybuchła w listopadzie, jej przywódca Wołodia był niemieckim szpiegiem, a w jej rezultacie powstało największe więzienie jakie widział świat, rozciągające się od Mórz Bałtyckiego i Czarnego aż po Pacyfik. Pierwszym naczelnikiem tego ogromnego obozu był pochodzący z rodziny rosyjsko-kałmucko-żydowsko-niemiecko-szwedzkiej wspomniany już wcześniej towarzysz Władimir Iljicz Uljanow, pseudonim Lenin. Po jego śmierci władzę przejął pochodzący z Gruzji towarzysz Iosif Wissarionowicz Dżugaszwili, pseudonim Stalin. W moim przekonaniu nadał on zupełnie nowe znaczenie wyrażeniu: "permanentna rewolucja", a w 1938 roku ludzie piastujący najwyższe stanowiska znikali jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Coś niesamowitego!

Jak może niektórzy już się domyślają, dzisiaj będzie o poecie, który w tę rewolucję gorąco wierzył. Wierzył w nią tak bardzo, że po jej zwycięstwie ze szczęścia aż popełnił samobójstwo. Co prawda złośliwcy twierdzą, że zastrzelił się strzałem w tył głowy i nie w domu, jak głosił oficjalny komunikat, tylko na Łubiance, ale to z pewnością jakaś kontrrewolucyjna propaganda. Z drugiej strony Władimir Władimirowicz na pewno nieraz powtarzał, że za rewolucję i partię jest gotów oddać życie, więc jak można było w ustroju powszechnej szczęśliwości towarzyszowi Władimirowi tego szczęścia odmawiać?

WŁODZIMIERZ ILICZ LENIN Słowa nasze, nawet co ważniejsze słowo ściera się w użyciu, jak ubiór, co sparciał. Chcę, by zajaśniało na nowo najdostojniejsze ze słów - partia. Jednostka! Co komu po niej?! Jednostki głosik cieńszy od pisku. Do kogo dojdzie? - ledwie do żony! I to, jeżeli pochyli się blisko. Partia - to głosów jeden poryw - zbity z bezliku cichych i cienkich, pękają od nich wrogów zapory, jak w huku armat w uszach bębenki. Źle człowiekowi, kiedy sam jest. Biada samemu, nic nie zwojuje - byle dryblas w pól go przełamie, i nawet słabsi, ale we dwoje. A gdy się w partię zejdziemy w walce - to padnij, wrogu, leż i pamiętaj. Partia - to ręka milionopalca, w jedną miażdżącą pięść zaciśnięta. Jednostka - zerem, jednostka - bzdurą, sama - nie ruszy pięciocalowej kłody, choćby i wielką była figurą, cóż dopiero podnieść dom pięciopiętrowy. Partia - to barki milionów ludzi ciasno do siebie przypartych - podźwigniem gmachy, do nieba podrzucim, napiąwszy mięśnie i oddech w partii. Partia - to stos pacierzowy klasy robotniczej. Partia - to nieśmiertelność naszej sprawy. Partia - to jedno, co mnie nie zdradzi. Dziś jam subiektem, a jutro ścieram cesarstwa z mapy. Mózg klasy, sprawa klasy, siła klasy, chluba klasy - oto czym jest partia. Partia i Lenin - bliźnięta-bracia - kogo bardziej matka-historia ceni? Mówimy - Lenin, a w domyśle - partia, mówimy - partia, a w domyśle - Lenin. Już czas. O Leninie zaczynam poemat. Nie dlatego, że ból nasz zmalał, czas, bo dziś już ogarnąć możemy wielkość gryzącego nas żalu. Czasie! Hasła Lenina: znowu rozwichrzaj! Czy w łez mamy tonąć bajorze? Lenin i dziś od wszystkich żywych żywszy. Nasza wiedza, siła i oręż.Władimir Władimirowicz Majakowski

SIOSTRA I mnie już śmierć nie zaskoczy już do mnie nie przyjdzie nagle nie przestraszy ja się na śmierć nie muszę przygotowywać unikać zachęcać moja śmierć się urodziła ze mną w kołysce jeszcze siebie nieświadoma otwierała szeroko oczy i gaworzyła ja wyciągałam do niej rączki moja śmierć ze mną dorasta coraz więcej rozumie już nie siada obok przy poduszce nie opowiada bajek o czerwonym kapturku ona staje przy uchylonym oknie chłonie noc a mnie zimno i zimniej moja śmierć nie wie tylko jeszcze że zabije mnie i na razie swojego umierania boi się śmiertelnie Marta Grudnik

PAMIĘTNICZEK Z AMBICJAMI T.K. I nie chciałam wtedy udawać cząstki społeczeństwa paliłam przed sobą mosty patrząc jak wpadają do wody kolejne zmarnowanie popołudnia i ty przechodziłeś tamtędy przypadkiem spojrzałeś na mnie i wyciągnąłeś błędne wnioski później musiałam przysięgać że na pewno nie jestem poetką tylko czasem wypisuję brzydkie wyrazy na klatkach pamięci i wierzę że życie trzeba prowadzić prosto do domu nagle odkryłam że mogę czuć się ważna czułam wagę twojego ciała i tamtej chwili gdy północ biła po oczach a my udawaliśmy niewidomych bo plątanina muśnięć sprawiała że stawał czas II dziś żałuję że tamten dzień trwał dziewięć miesięcy tylko mentalnie bo gdybyś częściej był sobą we mnie to może zakiełkowałoby przyszłością tymczasem wyrosła jedynie świadomość że utopiliśmy to co było utopijne i już nikt nie może nas nazwać szczęściarzami moje małe szczęście jest biało-zielone i zamknięte w miligramach twoje sypie się białym proszkiem Oliwia Betcher

PLOTKA W ciszy szepty zagrzmiały i obiwszy echem wpadły w uszu muszelki razem z czyimś śmiechem, razem z ulic gwarem i ptaków śpiewaniem, dzieci piskiem i krzykiem, i matki wołaniem Szepty przepłynęły przez uszu tysiące, przez podwórka, ulice, parki życiem tętniące, w końcu wpadły w korytarz, by dziurą w wykuszu dostać się do niechcianych i zdradzieckich uszu Tak to ze słów kilku urósł twór ciekawy, pachniało skandalem, były bójki, wrzawy, w końcu zawiść przyszła i zazdrość zielona, burzyła się piana z ust czyiś toczona Wraz ze stekiem obelg, kłamstwem, dyshonorem, wrócił twór by się spotkać z twórcą i autorem. Ten, by wrzawę uciszyć, musiał użyć młotka: -Kochani, to nieprawda! To jest tylko plotka! Beata Gradowska

SZCZEROŚĆ KOBIETY Nie klęczę przed mężem, ażeby usłyszeć prawdę. Teściowie i tak w naszej księdze napiszą; to żaden upadek genitalii naszego syna. Przyznaj się – bądź szczery, ja ci pozwolę policzyć moich byłych i obecnych kochanków, a dzieciom, które lubią ciotkę poetkę nie opowiadam jak do zazdrości doprowadzić kobiety, które nie potrafią być sukami za plecami rodzinnego domu. Wiem, niektórzy opowiadają, że jestem lepsza w piciu wódki niż w pisaniu. Nie zastanawiaj się, czy piszę tyle ile trwa menstruacja. Wyczuj, czy nie zabiła szczerość w pewnych słowach, zanim je wykluła. Judyta Ciszewska

* * * poranek w parku - w rozpękanej łupinie lśni brązem kasztan Teresa Grzywacz

* * * Nocna mżawka - Światła wielkiego miasta Drżą w kałużach Anna Goluba

ŻAR RÓŻ Róże herbaciane Czerwone i różowe Rasowe aktorki Ignorują trendy aury Brawurową przyrodę. Na kolorowej estradzie Grają trudne role. Czarują nadmiarem urody Rozkosznym aromatem Paryskich perfum. Hardo drwią z rywalek - Ostrymi pazurami bronią Zdrowia i mądrości. Uroczyście rdzewieją W rajskich ogrodach. Bezbronne bohaterki Strażniczki zranionych Serc szczerozłotych. Regina Nachacz

PERSEFONA II Kochany już wiosna... Jakże to pora jest dla nas radosna! Zobacz miły, to pierwsze chyba jest kwiecie... Znalezione wiosną w tym roku, na świecie! Hadesie, ty masz łzy na twarzy? Kochany proszę nie odwracaj ode mnie swej twarzy... Powiedz miły, jakiż smutek dręczy twą duszę? Drżysz cały, jakież to straszne muszą być katusze... Kochana już wiosna! Czyż pora to wszak dla wszystkich - jednako radosna? Gdy Ty będziesz znów tańczyć wśród łąk i kwiatów... Ja będę tylko samotnym Władcą Krainy Zaświatów! Sylwester Cybort

KOCHANEK Kochanek nie może śladów po sobie zostawić żadnych! Lilii, róż czy tulipanów, czy choćby prezentów drobnych... Listów, które zanim zżółkną mogą się pokryć czerwienią, zapachów, które zanim umkną pozwolą złapać złodzieja... Kochanek musi uważać bardzo, żeby nic nie zepsuć i wszystko potem odkładać, by zawsze było na miejscu; usta gdzie zawsze są usta, a żonę gdzieś bliżej męża. Odkłada by nikt nie przypuszczał, że żona ma też nie-męża! Zostają im więc pieszczoty, co są i zaraz ich nie ma, psotne, ulotne jak motyl, co jest i nagle przemija... I to uczucie fatalne, najpierwsze każdego ranka, bez niego nie byłoby wcale kochanki ani kochanka. Witold Wieszczek