Jej utwory ukazywały się w „Kurierze Codziennym”. Ponadto publikowała wiersze w czasopismach miedzy innymi w: „Kamenie”, „Życiu”, „Kurierze Polskim”, „Kurierze Warszawskim”, „Kłosach”, „Tygodniku Ilustrowanym”, „Głosie”, „Sfinksie” i „Ateneum”. Tłumaczyla głównie literaturę angielską w tym Douglasa Jerrolda, Rudyarda Kiplinga, Herberta George'a Wellsa, Williama Somerseta Maughama (Malowany welon). Z Józefem Czechowiczem wydawała zbiory poezji. Tu należy wymienić tomiki „Stare kamienie” oraz poetycki dwugłos „Razem”. W 1924 roku ukazały się „Archanioł jutra” i 1932 „Odloty”.

W roku 1932 założyła Lubelski Związek Literatów. Dwa lata później przeniosła się do Warszawy. Poetka zmarła w roku 1942. Dwa wiersze: „Do” i „Bez pięciolistny” zamieszczamy w marcowym kąciku poetyckim.

Halina Herbszt

Swoje wiersze można przesyłać na adres redakcji: redakcja@libertas.pl

BEZ PIĘCIOLISTNY Cyt... słowik zanucił... bzy białe, bzy liliowe, Pośród bladozielonych kołysząc się liści, Słuchają rozmarzone... on coraz ogniściej, Coraz namiętniej serca wyśpiewuje mowę. Och pamiętam... jak dziś, bzy białe, bzy liliowe Kwitły i słowik nucił, gdy wśród wonnych kiści Chciwie szukałem szczęścia pięciu drobnych liści... Próżno... a tak wierzyłem w wieszczą kwiatów mowę... Dziś znów jak ongi gałąź chciwą zrywam dłonią, Lecz nie szukam już szczęścia... upajam się wonią... Słowik śpiewa... i nagle na księgi mej kartę Spada kwiatek... pięć płatków... o szczęście uparte, Czemuż cię nie znalazłem, gdym szukał tak szczerze? Dziś?... za późno... ni w kwiaty, ni w szczęście nie wierzę. Franciszka Arnsztajn

SENTYMENT Wciąż lubię ten dworzec... Tu, na tym peronie, na śnieżnej pościeli zajrzałem w jej oczy, tutaj uciekałem, gdy nie były moje, tutaj ją powitam, gdy do mnie powróci. I kocham tę plażę, z burz srebrnym ołtarzem! Położę ją na nim w piorunach ze złota. Tutaj ją straciłem, tu ją odnalazłem, Tutaj przed gwiazdami wyzna, że mnie kocha. Znam tamte latarnie, te drzewa przy drodze, pod każdym przynajmniej raz ją całowałem, te wszystkie ścieżynki, od gór aż po morze, gdzie śmiała się do mnie jak letni poranek... Gdzie miałbym wyjechać stąd, tu zostawiłem swe życie, jak piasku rozsypane chwile. Witold Wieszczek

EROTYKA – PATRIOTYKA konwencja patriotyczno-erotyczna Rozebrałam się i moja irytacja sięgnęła zenitu. Już chciałam, żebyś mnie dotknął, ale twoja ręka zawisła w przestrzeni pomiędzy moim a twoim biodrem. Powiedziałeś: „nie, nie mogę.” Powiedziałeś: „profanacja.” Bym się rozpłakała, ale moja irytacja sięgnęła zenitu! Ubrałeś się i wyszedłeś z miną zbitego psa, z rumieńcem na policzkach, spalony ze wstydu. W liście napisałeś: „twoje znamię na piersi… ma kształt Polski.” Joanna Burgiełł

* * * Dziewczyny z antykwariatu nie noszą wstążek we włosach nie czytają romansów nie modlą się rano Dziewczyny z antykwariatu klną na kurz i kichają z oczami alergika, z zapuchniętym nosem podwyższają stale standardy obsługi przed snem jedzą pomarańcze i wcierają krem w dłonie i ciągle im żal spłowiałych okładek i stron wyrwanych z kontekstu. Asia Skowronek

* * * ukradnij mnie stąd i schowaj… z kieszeni marynarki wyjmij, gdy świat przestanie istnieć… dopiero wtedy zacznę oddychać… Magdalena Wojciechowska

JEŹDZIEC Bezpiecznie sadzasz mnie na sobie pozwalasz galopować po równinach marzeń jak samotny jeździec odkrywam przestrzenie ukryte w fantazjach z góry patrzę na zieleń i błądzący uśmiech w trawach  a gdy poczuję zmęczenie ty delikatnie  układając mnie w pościeli spełnieniem zaprowadzisz  do domu Brygida Błażewicz

NIE UMIERA SIĘ W MAJU W maju umieranie jest zabronione. Zima jest lepsza na odchodne. Wtedy nie żal kumkania żab, pachnących sosen i wiatru, który pieści, niczym tajemniczy kochanek, wplatając ręce w rozwiane włosy swej wybranki. Boże, jeśli słyszysz, nie pozwól mi odejść na wiosnę. Wybieram deszcze grudniowe lub te listopadowe. Takie, co to palcami stukają po parapecie i zmuszają świece do jasności. Iść cicho pomału ku niebu, w grubych skarpetach, a po drodze spotkać padający śnieg. Dorota Górczyńska-Bacik

DRZEWO „Puedo escribir los versos más tristes esta noche...” /Mogę pisać wiersze najsmutniejsze tej nocy.../ Pablo Neruda jak drzewo samotne przy drodze rozebrane z liści obdarte żywcem z kory umiera upokorzone niegodnie ile przykrości i bólu może zadać ktoś komu zaufałeś na którego jeden gest jedno słowo drogie czekasz czekasz i czekasz jak to nagie i ranne drzewo umierające samotnie przy drodze w zapomnieniu między drzewem a drewnem na śniegu jest cierpienie Ryszard Mierzejewski

RZECZY PRZYZIEMNIE Nie martwiły mnie nigdy rzeczy przyziemnie bo na co komu futerał na skrzypce etui na pióro kiedy przestało się ich używać one jednak po latach przywołały mnie swoimi wspomnieniami nakazały przelać myśli na papier uczynić poezję żywą Anna Maciejewska

ABDYKACJA kiedyś szczerze wierzyła w anioły. myślała, że naprawdę są. istnieją w innym wymiarze, a w realu przybierają postać ludzi, których kochamy. pragnęła magii. to całkiem naturalne chcieć małych cudów w zimnej codzienności. wierzyć w dobro i piękno oraz szczere intencje. kiedyś kochała nad życie. wierzyła, że miłość zwycięża wszystko. zmienia na lepsze. miała prawo tak myśleć. przecież zakochanie oślepia. wytrzymywała latami: ból, upokorzenia, połamane zęby, sińce pod oczami. nawet matka nie miała pojęcia jak cierpi i ile wylewa łez. kot - cichy świadek horroru zlizywał łzy z jej policzków. czuwał, gdy nocą próbowała przeciąć cienką linię życia. jednak uparcie nie umiała odejść. na nic się zdały rady przyjaciółek, donosy sąsiadów i innych życzliwych. przysięgała - to zobowiązuje. abdykowała w momencie, gdy pijany anioł z premedytacją podpalił jej włosy. tej korony nie umiała unieść. teraz jest królową samej siebie. anioł z połamanymi skrzydłami pisze grypsy do innych upadłych aniołów, w których nie wierzy już nikt. aureole płoną pomiędzy bajkami. JoAnna Idzikowska-Kęsik

RAJSKA MIŁOŚĆ Coraz mniej słońca nad miastem w górze. Dzień dobiega końca. Błysnęło w chmurze. Nadciąga trochę niżu, wiatr kołysze drzewo. Pada już w pobliżu, a ktoś mówi ” Ewo”. Rozgląda się ona, zauważa Adama. Deszczem trafiona, ale nie jest sama. Zbliża się do niej, parasol rozkłada. Więc deszczu lej, niech sobie pada. Niech zwilży ziemię, roślinność i kwiaty. Miłość nie drzemie, żyje od rajskiej daty. Halina Herbszt

DISCO POLO – TRWA Kultura dobrze się miewa Disco polo wciąż rozbrzmiewa Słychać muzę tę wokoło Grają wszędzie na wesoło I tu mówiąc tak w zasadzie W domu w kinie na estradzie Wszędzie słychać skoczne nutki Na pociechę i na smutki Grają teraz disco wszędzie I tak teraz pewnie będzie Nutki stare nutki nowe Wszystkie one są szałowe Prawie każdy czuje wenę Wielu ciągnie też na scenę I spuentuję tutaj ładnie Że wciąż tańczy ona dla mnie Słowa pięknie ułożone Choćby oczy te zielone O bieliźnie też w kropeczki I tematy z różnej beczki Różne wątki i tematy Ciepłe w tekstach są klimaty O miłości i wzruszeniach O najskrytszych też marzeniach O urokach namiętności Co nas cieszy a co złości Wszakże różne gusta mamy Różne pieśni więc śpiewamy Prosta bywa czasem gadka Bardzo wielu lubi Radka Więc istotny wątek będzie O lubianym wciąż „Weekendzie” I jak wielu w kraju prawi „Weekend” ludzi ciągle bawi Tak rozwija się wciąż sztuka Wspomnieć choćby Martyniuka Trudno Go pominąć przecie Gdy z Marylą wraz w duecie Na Sylwestra wystąpili I nas wszystkich fest bawili Różne w pieśniach elementy Szlagier "Perły i diamenty" "Solaris" uwodzi fanów Widownię - panie i panów Wielbiciel posłuchać musi Sławka Człapę, Adę Yushi I "Max Bayer" wszak go znacie Zapraszacie i go macie Duet "Justyna i Piotr" znam Czasem nawet z nimi gram Z "Antkiem Szprychą" świat zjechałem Oczywiście z Nim też grałem Nie o wszystkich tu wspomniałem O nich też nie zapomniałem Mojej szpalty wielkość znacie Resztę sobie dośpiewacie POSTSCRIPTUM O muzyce wieszcz tak prawi Jednych złości innych bawi I jak poseł zaś podaje "Muzyka łagodzi obyczaje" Mieczysław Góra