Tobiasz Stullich był ludowym mazurskim poetą. Urodził się 20 lutego 1841 roku we wsi Stacze, w powiecie ełckim jako syn Andrzeja Stullicha i Reginy z domu Czybulki. Stullich ożenił się z Charlottą Kieragga z sąsiedniej wsi i miał syna Fryderyka, który po śmieci ojca przejął gospodarstwo. Tobiasz Stullich mieszkał przez całe swoje życie w Staczach. Zajmował się rolnictwem, był wójtem oraz członkiem ewangelickiej rady kościelnej.

Pisał wiersze obyczajowe, poematy, pieśni religijne, utwory o przyrodzie (między innymi: „Pieśń wiosenna”, „Wiosna”, „Pieśń na lato”), a także wiersze okolicznościowe. Poza tym tłumaczył i przerabiał teksty z polskich wydawnictw.

PIEŚŃ NA LATO Jak wdzięczny, radosny jest świat koło nas. Jagódki jak śliczne, zieleni się las. A olsza w potoku przegląda się k'nam, Ocienia rybeczki, co pluszczą się tam. Murawa zielenią jak zdobi ten świat Perłami jak kryształ osrebrzon wszech kwiat. Jagoda się barwi, uśmiechu ma znak. I kłosy rzenieją, rozkwita już mak. Tam w lasku brzozowym jak miły ten szum. Tam w krzaku zielonym tkwi malinów tłum. A pszczółki brzęczące zbierają tam miód, A ptastwo wesołe używa swych gód. Jak śliczny, wspaniały jest każdy dziś dzień. W słonecznym upale domek daje cień. Dziateczki radośnie okrążają mię. Za wsze te rozkosze Boże, wielbię Cię. Tobiasz Stullich

XVII (SŁOŃCE MOJE) Nawet Febus się cieszy z naszego spotkania, gdy czarne chmury z nieba w dalekość przegania; tuż ptaszek zabłąkany ciepło dla mnie śpiewa, chociaż śniegi marcowe bielą jeszcze drzewa... Głodni jak te ptaszyny zaraz się spotkamy na ścieżce, która wiedzie do tajnej aśramy, gdzie mnie własnym swym ciałem napoisz, nakarmisz w świetle wcale nie postnych czerwonych latarni. Żeby móc tam pozostać, daleko od świata, spędzając całe noce na świętych obiatach, całe dnie medytując, jak swe ciała splątać w jedną masę energią podobną do słońca! Żeby móc tam zapomnieć, że mi kiedyś zgaśniesz, by jakieś obce niebo rozradować brzaskiem. Witold Wieszczek

J JAK PRZYJAŹŃ nie zliczę naszych litrów wypitych wódek, wspólnych kroków stóp po chodnikach, kolan po kamieniach, twarzy po ziemi. sprawdzonych „możesz liczyć” od gdy brakuje na chleb, po gdy rozpieprzasz się na milion kawałków... i godzin z klejem w dłoni. skrajnych różnic w charakterach przy zbieżności poglądów oraz wojen na argumenty, by dotrzeć do łba, gdy się tak bardzo zakuwa. i tych wszystkich nie popieram lecz wspieram, nie akceptuję lecz jestem... Magdalena Wojciechowska

HERBATA Niechaj Pan dziś będzie miły i zostanie na herbacie! Wieczór ciszy nam uchyli, noc wygłuszy; niech Pan da się choć na jeden łyk zaprosić – niech herbatą usta wzniosą toast – ustom nigdy dosyć wypełniania się rozkoszą. Ale cóż to – Pan wychodzi? Mówiąc, że się szklę daremne, że ta noc tęsknotę zrodzi, że na zgubę gna sumienie? Wyjść? Tak przecież nie wypada... Już! Na stół herbatę składam! Kasia Podziemska

BITWA jedna bitwa wygrana został spokój w klejącym upale zielenią się upajam stojąc na balkonie wchłaniam upragnioną ciszę na karku czuję leniwy marsz potu jak ryba wyrzucona na brzeg łapię oddech zbieram siłę na finał Brygida Błażewicz

NA POŁUDNIU LUIZJANY prawo pięści jak włókno bawełny uprawia się gdy katorżniczy dzień zaczyna zasklepiać się o zmierzchu ciągną z mozołem kosze kreolskie robotnice w wyklętym zapachu bawełnianej ziemi obwisły im piersi w ciemności nasłonecznionego dnia łuskane z dziur w drelichu napięły się patyki nóg batożone przez jadowitą duchotę i satyra w plantatorskim kapeluszu a ich języki obłożone od próśb o bunt o bezbolesną noc dla ich zgiętych w pałąk pleców dawniej dziewczęcych i prostopadłych do lekkości do mocy słońca ich wolność stębnowana batem miota się w obroży niczym czarnoskóry latawiec z zawiści o nieważkość wiatru i niepodległość much co obsiadają wystającą z pala kość pamiętane jak dymne światło przez kwarc sprzed bawełny sprzed udręki przy wtórze spirituals Olga Katarzyna Lachowska

KOBIECIE W NECIE – Jesteś tutaj? – Jestem. Jestem! Różą pachnie i agrestem. (Nie, nie teraz. To już było.) Rzęsy a pod nimi niebo. Słońce siadło na policzkach. – Śliczna jesteś! I dziś śliczna. Niech tam myślą! Co? Nieważne! Życie, życie jest poważne, A marzenia niech szybują. Gdzieś zlądują. Barbara Baldys

W CISZY W tej ciszy totalnej przedziera się tylko daleki krzyk ptaka Tak zostać na zawsze wsłuchany w przyrodę bez myśli bez uczuc bez wspomnień Jak drzewo nade mną z troską pochylone pić wodę wprost z ziemi z ktorej powstałem a teraz do niej powracam Ryszard Mierzejewski

BLISKA WYMYŚLONA motto: Ja mogę żyć tylko sercem, wy zaś żyjecie według zasad. - Lew Tołstoj, Anna Karenina I odjechał pociąg. Tak po prostu, zwyczajnie. Jakby życie wybiegło zza pobliskiego rogu. Gdzieś tam w złym niekochaniu zawisły emocje Dzikie, bardzo dosadne. Jak śmierć ostateczne. I dusza odleciała spojrzeć w odwrotną stronę. Czarne oczy ostygły poniekąd zdziwione. Tak. Te czarne oczy, bujność ciemnych włosów - I ten triumf brunetki podszyty niemocą, Po wiekach królowania bladolicych blondynek, Prześlicznych rudowłosych rozpalających zmysły, Pojawia się brunetka by umrzeć tak niezręcznie, Samobójstwo popełnić na tle konwenansów? Anno piękna i dobra, bliska sercu, co płacze Tęsknotą trudnej relacji, zazdroszcząc ci odwagi, Że żyłaś intensywnie, walcząc o swoje szczęście, Łapiąc nikłe promyki czegoś, co było święte. Na gruzach złych miłości wyrastają maki, Płomieniste czerwienią krwi lub ogni piekielnych. Jak tornada emocji roziskrzonych do bólu, Ślepa miłość gasnąca na tle niedomówień. Brunetki i blondynki kochają tak samo. Obyczaje mijają i zmieniają się z czasem. A namiętność upojna targa nami jak wiatry, które milkną taktownie, gdy przytula nas śmierć. JoAnna Idzikowska-Kęsik

WIATROWA PIOSENKA Mija ciepły wrzesień Babiego lata brat Na progu łka jesień Natchniony magią świat Pachną złote róże Bajeczny płonie las Kolorowe burze Owieją czule nas Złoto pod stopami Z czekolady kasztan Wiaterek nad nami Kołuje lekki tan Refren: Szu-szu, szumią liście Kołyszą się drzewa Szu-szu, uroczyście Wiatr piosenkę śpiewa! Regina Nachacz

GOSIA Piesek szczeka: „Chał-chał chał, Gosiu chętnie bym coś zjadł!” Ale Gosia jest zajęta Pyta taty co to pięta Targa dziury Liczy chmury Poleruje stare rury Daje proso zajączkowi Daje żyto robaczkowi Pies się śmieje Wzdycha sowa: „To jest nasza mała Gosia, nie będzie z niej dobra gosposia!” Gabriela Molesztak

DOŻYNKI Na dożynki biją dzwony, gdy na polu zebrane plony. Zawiezione do stodoły. Radośnie porykują woły. Tłuste wieprze już o świcie stoją zwykle przy korycie. Paszy, osypki pełne wory spożywają też maciory. Czas już z samego rana podesłać dla bydła siana. W pośpiechu wyjść na pole. Do wieczora obrobić rolę. Kosili, młócili gospodarze. Teraz mają zbiory w darze. Na zimę wystarczy żyta, żeby chleba było do syta. Tego roku znów wielki Boże dałeś nam urodzajne zboże. Wieniec złoty w podzięce składamy na twoje ręce. Halina Herbszt