W styczniu roku 1940 Niemcy nakazali opróżnienie Hotelu Europejskiego w Warszawie. Mieszkał tam słynny poeta, który już od dłuższego czasu chorował na syfilis. 13 stycznia przewieziono go do Szpitala Dzieciątka Jezus, gdzie po pięciu dniach zmarł. Sekcja zwłok wykazała, że przyczyną zgonu był nowotwór przysadki mózgowej i niewydolność krążenia.

Jednak tak naprawdę - jak zauważył jego kuzyn, również poeta, Tadeusz Boy-Żeleński - Dla świata umarł od dawna - przeszło ćwierć wieku temu. Nieubłagana choroba dzieliła go od ludzi zasłoną prześladowczych urojeń. Nieubłagana choroba odebrała mu wzrok, odebrała rozum, pozbawiła możliwości tworzenia. Kazimierz Przerwa-Tetmajer ostatni, ósmy tomik poezji wydał w roku 1924, szesnaście lat wcześniej.

Umierał prawie zapomniany, ten, który był jednym z najpopularniejszych poetów Młodej Polski, ten, który został obwołany poetą pokolenia po tym, jak w 1894 wydał był drugi tom swoich poezji. Ten, który był jednym z pierwszych polskich taterników. Ten, o którego podbojach miłosnych krążyły legendy, za którym zakochane kobiety jeździły na drugi koniec Polski.

EVVIVA L´ARTE! Evviva l'arte! Człowiek zginąć musi - cóż, kto pieniędzy nie ma, jest pariasem, nędza porywa za gardło i dusi - zginąć, to zginąć jak pies, a tymczasem, choć życie nasze splunięcia niewarte: evviva l'arte! Evviva l'arte! Niechaj pasie brzuchy, nędzny filistrów naród! My, artyści, my, którym często na chleb braknie suchy, my, do jesiennych tak podobni liści, i tak wykrzykniem: gdy wszystko nic warte, evviva l'arte! Evviva l'arte! Duma naszym bogiem, sława nam słońcem, nam, królom bez ziemi, możemy z głodu skonać gdzieś pod progiem, ale jak orły z skrzydły złamanemi - więc naprzód! Cóż jest prócz sławy co warte? evviva l'arte! Evviva l'arte! W piersiach naszych płoną ognie przez Boga samego włożone: więc patrzym na tłum z głową podniesioną, laurów za złotą nie damy koronę, i chociaż życie nasze nic niewarte, evviva l'arte!Kazimierz Przerwa-Tetmajer

CZEKAJĄC NA SWOJĄ KOLEJ Czy znasz taką stację przez czas zapomnianą, maki, co skuliły główki przestraszone, podniszczony peron porośnięty trawą, budynki opuszczone kurzem oszronione? Miejsce nawiedzane przez pociągów cienie, co ciągną po horyzont długą wstęgę maków, ścigasz je, biegnąc niemal jak szaleniec, ale nie masz szponów ani skrzydeł ptaków Choć wiele w głowie myśli i chęci przeróżnych, i dłonie masz olbrzymie, ale w garści pusto, powróć do szeregu niedoszłych podróżnych może twój wagonik podstawią już jutro? Beata Gradowska

CV od narodzin gdy oczy odnalazły świat-ło w bezmiarze dni odraczanych codziennie jestem tylko obietnicą która nie do trzyma siebie wygłodniałe zmysły zanurzają się w morzu pułapek rozpadam się jak wąż podczas wymiany skóry jednak wciąż widzę słyszę i rozumiem uderzam w ściany ciała aż do dnia w którym zjedzą mnie koty tuż po ostatnim drgnięciu powiek Oliwia Betcher

IX KOSZMAR Mam sny, w których dzieciom grozi niebezpieczeństwo Od zniekształconych, upiornych dorosłych Kobiet o ciastowatych ciałach, hotelowych gości Sączących drinki w barze, a na dworze ciemno Mam sny, w których dzieci chcą do domu wracać A tu je ktoś je po francusku w holu zagaduje Budynek ma sto zakamarków i wszędzie znajduję Ludzi o nieludzko przemienionych twarzach Mam sny, w których moja pomoc na nic się nie zdaj Wyprowadzam na zewnątrz pary pomylone Sztorm mi dzieci rozprasza, każde w inną stronę Budzę się i umieram, bo gdzieś poszły same Klaudia Spodniewska

* * * śniadanie na śniegu - przed kościołem bezdomna karmi gołębie Teresa Grzywacz

MODLITWA PRZEŁAJKOWA słońc łagodnych proszę przynieś mi Panie pamiętaj tylko o tych o których nie pamiętałem nie proszę o wiele chyba mój Panie słońc dogasających przynieś mi parę niechaj drzewa przecudownie obrodzą możesz im dopomóc więc proszę Cię dopomóż a gdy czas nadejdzie obsyp trawę gruszkami do kosza je zbieraj moimi rękami jak najczęściej prowadź gdzie stary mielił młyn mnie i moją Sarenkę prowadź ile sił bo tam jakoś spokojniej i ciszej jest o wiele tam mimo że tutaj a jednak bliżej Ciebie i jeszcze jedna prośba ostatnia mój Panie bądź przy mnie proszę gdy oddychać przestanę i podaj mi swą rękę jak z ciała już opadnę w niej swoje powietrze o którym nigdy nie zapomniałem Przełojcan

POD OSŁONĄ NOCY Pod osłoną nocy wyjdę z Czarnej Wieży, ciemny las pokonam, przepłynę jezioro, znajdę Twoje okno i pokój gdzie leży Twój włos, Twoje wargi, Twoja pierś i łono. Pod osłoną nocy wolno Cię podniosę, nikt się nie obudzi, nie wezwie rycerzy. Potem nad jeziorem i przez las przeniosę Twój brzuch, Twoje dłonie wprost do Czarnej Wieży... Pod osłoną nocy szeptem Twoje imię wymówię trzy razy oblewając skronie, a woda cudownie Twoją pamięć zmyje i wszystko co było w ciemności utonie. Przyciągniesz mnie wtedy i spytasz spragniona: czy już niepotrzebna nam nocy osłona? Witold Wieszczek