Ja marzę o cudownym życiu, w którym by ludzkość zabłysnęła raz jeszcze jakimś straszliwym ogniem dzikiej twórczości przed zejściem do szarej otchłani, która ją czeka.

Jego ojciec, podobnie zresztą jak ja, zdecydowany przeciwnik systemu oświaty uważał, że szkoła niszczy indywidualność młodego człowieka, w związku z tym postanowił uchronić przed tym swoje dziecko i wziąć edukację syna w swoje ręce. Zamiast posłać go do szkoły organizował mu prywatne lekcje, prowadzone często przez profesorów uniwersyteckich i wybitnych artystów, pozwalał przy tym by syn sam rozwijał się w tych kierunkach, które go interesowały. W tym czasie mały Staś interesuje się muzyką, malarstwem, a nawet pisze całą serię "dramacików".

W wieku 12 lat Staś zdaje egzamin do drugiej klasy szkoły realnej we Lwowie, jednak nie uczęszcza zbyt często na zajęcia, a uczy się samodzielnie, zdając tylko egzaminy semestralne.

W roku 1903 zdał eksternistycznie maturę we Lwowie, a w 1905 przeprowadził się do Krakowa, gdzie rozpoczął naukę w Akademii Sztuk Pięknych. Przeżywa intensywny romans z aktorką Ireną Solską, później zaręcza się z Jadwigą Janczewską, która 21 lutego 1914 popełnia samobójstwo. Niedługo później dostaje zaproszenie od swojego kolegi Bronisława Malinowskiego do wzięcia udziału w ekspedycji badawczej na Nową Gwineę, w której ma pełnić funkcję rysownika i fotografa. W drodze dociera do nich wiadomość o wybuchu wojny, a Stanisław Ignacy postanawia wrócić do Europy by walczyć przeciwko Niemcom.

Tutli - Putli Nudzę się, nudzę piekielnie... Wszystko się stało tak marne, Tak małe i płaskie śmiertelnie, Że nawet kolonie karne Nie mogą dostarczyć kochanka, Godnego mych pragnień szalonych, Nie jestem ja nimfomanka, Ale wśród rozdrobnionych Uczuć i namiętności Pęka me serce od nudy. Dusza dostaje nudności Od czasów naszych ułudy. Za jakąż, za jaką karę żyć muszę w tej marnej epoce, Gdzie kochać się można naprawdę w bawole chyba lub w foce. Och, czemuż nie jestem zwierzęciem W preriach lub w jakiejś wodzie! Och! Któż mnie wreszcie nasyci W miłości potwornym głodzie.Witkacy

I Po każdym naszym zbliżeniu, w trakcie jego trwania Szepczę ci: Pokaż dym jaki obudziłeś na wyspie wygnania Dla mnie, żebym do domu trafiła okruchy zbierając Przyszłam. Czy wpuścisz mnie pod żebra na noc? Klaudia Spodniewska

* * * wiosenny las - między drzewami aż biało od przebiśniegów Teresa Grzywacz

* * * Deszcz płakał na szybach łzami rzewnymi A ona się śmiała degustując szampana I stukał i płakał i błagał... Świat zalewając wodą A Ona suknie przymierzała Nową się zachwycając modą I stróżki po szybie płynęły Jak rzeki malując w kurzu Mokre ścieżki i zacieki A Ona w dłonie klaskała Muzyką skoczną się zachwycała W końcu wyschły Deszczu łzawe płacze Kieliszek pusty na stole A Ona w białe pióra jak ptak Wystrojona Była... i została sama... zamyślona Zastygła przy oknie W deszczu łez Jak sucha szyba moknie Monika Porzucek

* * * jak wyjść na ulice wsiąść do tramwaju jak skasować w nim bilet na dobrym wysiąść przystanku jak bułki kupić w sklepie wystać w tej kolejce jak poznać te najświeższe bez ciebie jak przejść przez skrzyżowanie zielonego światła doczekać jak wrócić na przystanek oddychać kiedy się nie da jak zamek w drzwiach otworzyć do przedpokoju chociażby wejść jak usiąść jak się położyć jak dokończyć ten wiersz Przełojcan

ZIEMIA I POWIETRZE Opada powoli, wolniej, jakby we śnie, niechcący się rusza, bez chcącej przyczyny, wszystko trochę chore, bezwładne, bezdźwięczne, połączone ledwie nitką pajęczyny. Czy ktoś mnie powalił, czy spadam sam z siebie? Czy stoisz tu obok, czy mi się wydaję? Czy zbudzę się zanim o ziemię uderzę czy z ziemi raz jeszcze sklejony powstanę? Opada powoli, w czasie jak w przestrzeni, dryfuje bezwiednie, a jednak do celu i nie wie, a nie wiedząc losu nie odmieni, więc spada i nic więcej. Do światła w tunelu. Witold Wieszczek