Tym razem w ramach comiesięcznych podróży z poezją wybierzemy się do naszych zachodnich sąsiadów. Wybór autora odkrywczy na pewno nie będzie, każdy z nim się pewnie gdzieś zetknął... Ale może to było dawno temu i czas na przypomnienie?

W każdym razie nasz poeta urodził się 28 sierpnia 1749 we Frankfurcie nad Menem. Pierwszy zbiór jego poezji ukazał się gdy miał 21 lat. 6 lat później został ministrem w Weimarze. W 1780 został przyjęty jako uczeń do Loży wolnomularskiej a trzy lata później do zakonu iluminatów.

W towarzystwie księcia Karola Augusta w roku 1790 odbył ośmiodniową podróż do Tarnowskich Gór, Krakowa, Wieliczki, Częstochowy i Wrocławia. Miejscowa ludność nie przypadła mu do gustu, czemu dał wyraz niezbyt grzecznym wpisem w księdze pamiątkowej kopalni w Tarnowskich górach: Z dala od ludzi wykształconych, na końcu świata... Cóż, nawet wielcy poeci bywają burakami.

MIGNON Kennst du das Land, wo die Zitronen blühn, Im dunkeln Laub die Gold-Orangen glühn, Ein sanfter Wind vom blauen Himmel weht, Die Myrte still und hoch der Lorbeer steht? Kennst du es wohl? Dahin! Dahin Möcht ich mit dir, o mein Geliebter, ziehn. Kennst du das Haus? Auf Säulen ruht sein Dach, Es glänzt der Saal, es schimmert das Gemach, Und Marmorbilder stehn und sehn mich an: Was hat man dir, du armes Kind, getan? Kennst du es wohl? Dahin! Dahin Möcht ich mit dir, o mein Beschützer, ziehn. Kennst du den Berg und seinen Wolkensteg? Das Maultier sucht im Nebel seinen Weg, In Höhlen wohnt der Drachen alte Brut; Es stürzt der Fels und über ihn die Flut. Kennst du ihn wohl? Dahin! Dahin Geht unser Weg! o Vater, laß uns ziehn! Johann Wolfgang Goethe

PROŚBA...MOJA... Nie daj mi Boże Zbyt wielkiej urody Nie daj łez potoku Zbytecznej wody Nie daj przepychu Nie daj bogactwa Nie daj mi biedy Ani żebractwa Nie daj mi w sercu Smutku wielkiego Nie daj zazdrości Ni żalu złego Daj mi rozwagę Daj mi mądrości Niech one chronią Od wszelkiej złości By naprzód iść W zachwycie Ostrożnie smakując życie... Monika Porzucek

DUMNA PANI Z LISTU POŻEGNANIA Przemierzyłam świat Twój Na palcach skruszyłam nasz chleb Znosiłam toasty dumy Jestem jego krainą Zwiewną suknią rozbijałam Fali szum Czekałam w deszczowy dzień Przyjechałeś z sercem Przepraszam złamałem Kielich naszych dni Na zawsze jednak moment Oparłam twarz w piach Zostałam raną w ciele Zimna z pożegnania Płonę w żalu cichym Marta Strączyńska

UŚMIECHAJMY SIĘ NA GŁOS z niewyjaśnionych przyczyn uśmiecham się do siebie uśmiecham się w głos do rozpuku... czy jestem szalona? czy "tylko" szczęśliwa? jeden mały uśmiech... czy to mało? czy w ręcz w nadmiarze? hahaha unosisz brew widzę drobny grymas już nie potrafisz się śmiać naprawdę tylko jedną stroną ust zbyt często myślisz o tym co boli nie zrzucaj winy na wiek to nie ma nic do rzeczy a teraz zamknij powieki... rozluźnij się kilka głębszych oddechów... czujesz tą siłę? teraz! zacznij się śmiać po prostu nieważne gdzie jesteś niech patrzą na nas jak na wariatów hahahaha to takie proste zwykłe małe szczęście jeden śmiech Dorota Książek

* * * Gdzieś tam wysoko Przelatywały ptaki Kobieta robiła dzieciom kanapki Aby nie były głodne kiedy wrócą ze szkoły Nie wróciły Zniknęły w pyle opętańczych myśli Pewien stary mężczyzna poślizgał się, nadeptując na ser Z kanapki Spieszył się do żony, aby wręczyć jej kwiaty, miała imieniny Nie wręczył Spadł na niego głaz irracjonalnych zamiarów Bezradny Nie był przygotowany by go udźwignąć Ludzie patrzyli obok Trzymając w rękach kanapki i spiesząc się Z pracy Do domów, których już nie było Paulina Drozdek

XXXIII BEZ SŁÓW Klęczysz i bez słowa prosisz mnie o karę, wyznajesz swe grzechy, czekasz na pokutę, swą skórę na stole rozwijasz zuchwale; leżysz i bez słowa oddajesz mi duszę. Płoniesz! kiedy inkaust spływa po Twej szyi jak leniwy strumyk krwawej biżuterii, cudnie zakwitają kleksami czarnymi nastroszone piersi mlecznej papeterii. Łapiesz w usta wosku dwie krople rozgrzane, wzdychasz kiedy pieczęć z naciskiem przykładam, i chowasz litery świeżo malowane głęboko w kopertę wpółzgiętego ciała, które szepce (bez słowa) z męczeńskim spokojem że kocha, a kochanie zawsze musi boleć! Witold Wieszczek