Jednak życie w stolicy w kręgu tamtejszych sfer towarzyskich zniechęciło Karpińskiego, dlatego powrócił na wieś, gdzie zatrudnił się jako nauczyciel na dworach magnackich. Często odwiedzał Warszawę i bywał na obiadach czwartkowych u króla.

Od roku 1785 zamieszkiwał na dworze Branickich w Białymstoku. W tym okresie powstały „Pieśni nabożne” wydane w 1792 roku w klasztorze o.o. Byzylianów w Supraślu. W roku 1818 Karpiński nabył na własność Chorowszczyznę koło Wołkowyska i przeniósł się znów na wieś. Tam w roku 1822 dokończył swój pamietnik „Historia mego wieku i ludzi, z którymi żyłem”.

Franciszek Karpiński zmarl 16 września 1825 w Chorowszczyźnie. W grudniowym wydaniu kącika poetyckiego i świątecznej atmosferze warto przypomnieć „Pieśń adwentową” i „Pieśń o narodzeniu Pańskim”.

Halina Herbszt

Swoje wiersze można przesyłać na adres redakcji: redakcja@libertas.pl

PIEŚŃ O NARODZENIU PAŃSKIM Bóg się rodzi, moc truchleje, Pan niebiosów obnażony! Ogień krzepnie, blask ciemnieje, Ma granice Nieskończony! Wzgardzony – okryty chwałą, Śmiertelny – Król nad wiekami A słowo Ciałem się stało I mieszkało między nami. Cóż masz niebo nad ziemiany? Bóg porzucił szczęście twoje, Wszedł między lud ukochany Dzieląc z nim trudy i znoje: Niemało cierpiał, niemało, Żeśmy byli winni sami. A słowo Ciałem się stało I mieszkało między nami. W nędznej szopie urodzony, Żłób Mu za kolebkę dano. Cóż jest, czym był otoczony? Bydło, pasterze i siano. Ubodzy! Was to spotkało Witać Go przed bogaczami. A słowo Ciałem się stało I mieszkało między nami. Potem i króle widziani Cisną się między prostotą, Niosą dary Panu w dani: Mirrę, kadzidło i złoto. Bóstwo to razem zmieszało Z wieśniaczymi ofiarami! A słowo Ciałem się stało. I mieszkało między nami. Podnieś rękę, Boże Dziecię, Błogosław Ojczyznę miłą, W dobrych radach, w dobrym bycie Wspieraj jej siłą swą siłą. Dom nasz i majętność całą I Twoje wioski z miastami, A słowo Ciałem się stało. I mieszkało między nami. Franciszek Karpiński

MY Tylko mi nie uciekaj, tam dokąd iść nie mogę! Gdzie ludzie niby wilcy, złym jadem w ciżbie broczą... Gdzie śmierdzi ludzkim strachem, a oczy ich złowrogie nie miękną i nie śmieją się żadnym innym oczom! Może byś tam jaśniała jak pomnik, ponad nimi, może byś była cudem, mesjaszem czy aniołem... Lecz ja bym płonął w piekle, usychał na pustyni, nie mogąc ciebie dostać za ludzkim częstokołem. Oni mi niepotrzebni. Oni mi solą w oku. Oni mi kamieniami młyńskimi u szyi. Oni mi jak blaszane współczucie robotów. Oni mi jak obmierzłe ramiona Bastylii. Im więcej ich tym puściej, im lepiej tam, tym gorzej! Nie idźmy między wilki, barany i wrony. Witold Wieszczek

* * * słysząc „do snu Cię utulę” na przekór jak dziecko nie zasnę, byś grzeszne bajki szeptał jak najdłużej… Magdalena Wojciechowska

DO GÓR TĘSKNOTA Do gór tęsknota – czy to już zdrada, gdy człowiek w codzienność się zabezpieczy? I nią żałośnie niedosyt leczy, i w błędny kwadrat istnienia popada. Skóra jak ściana – chłodna i blada z trudem zachować chce kontur człowieczy, o kanty, progi wciąż się kaleczy – przyjaznych mi pojęć zła maskarada czekanie przykrzy; czas ciało dzieli na dwoje: więc żywe i nadmartwiałe krwi ciągle pędzi kropel korale, lecz gnije w ciepłej wieczornej kąpieli, gnuśnieje w kołdry czyściutkiej bieli – znów noc przystaje nad gór tęsknym ciałem. Kasia Podziemska

JESIEŃ – NIC TO... Nic to, że jesień znów przywędrowała, wszak barwnych wrażeń nie poskąpi oczom. Ranki przysłania mgiełką śnieżnobiałą, dla słońca w czerwień stroi się i w złoto. A gdy to złoto w pluchę się zamieni, z wiatrem odfrunie, deszczem z liści spłynie, to my we dwoje zakpimy z jesieni, znów pomarzymy sobie odrobinę. Opatulimy się słońca uśmiechem nieostudzonym jeszcze z letniej pory. Cofniemy zegar rozgrzanym oddechem księżycowego morskiego wieczoru. I jesień wcale nie będzie tak smętna, gdy różę dojrzysz w spadającym liściu, która w czerwcowym słońcu jak tabletka leczyła każde zaburzenie zmysłów. Gdy w pomarańczach i żółciach listowia zechcesz nieśmiałe pierwiosnki zobaczyć; spojrzeniem w lustro gęstych deszczu kropli mnie w letniej sukni wspomnieniem uraczysz... To wtedy będzie nam, miły, pospołu raźniej z tą smutną jesienną szarugą. Ty wniesiesz szczyptę dobrego humoru, a ja opowiem ci historię długą. I tak przepłyną nam jesienne dzionki. Być może nawet nie zauważymy, gdy wiosnę wpadną obwieścić skowronki; nie wspominając o chłodach złej zimy. Barbara Baldys

SPOTKANIE W KAMIENIU kamień obrośnięty małżami czerwona ceglasta przystań dla zielonkawych i szaro-srebrnych muszli dom na dnie jeziora podwodny ruch wód nanosi i wypłukuje wędrowne ziarenka piasku drobne kamyczki ruch i bezruch połączone niema kolonia na milczącym bez zbędnego ciężaru aluzji kamieniu gdy obejmujesz dłonią spotkanie czerwono-zielonego chłodu z cielistym ciepłem i ledwo wyczuwalny szmer poruszenie we wnętrzu pozamykanych muszli przez szczeliny przeciskają się nieproszeni goście kiełże ośliczki topielice łaskoczą skórę drobnymi śliskimi nóżkami strącone dreszczem obrzydzenia lewitują w mglistym świetle zanim opadną w mokry piasek obcy im zachwyt zmysłów pomiędzy muszlami a dotykiem przemykają zwinne topiki łowią bańki powietrza oplątują oddech kamień dźwiga z kamiennym stoicyzmem to poruszenie przyjmuje dotyk dłoni słonecznych promieni piasku i wszelkich istot szukających mieszkania chłonie chłód ciepło niemy gwar muszli odbija światło czasem tylko zmienia odcień czerwieni obrasta w zielony albo cielisty dotyk rzucony w wodę rysuje druidyczne kręgi zabliźniające się rany luster Beata Nicoś-Dziopa

JEST JAK JEST kradnąc czas  przeplatamy się w nocnych fantazjach realność wybucha drżeniem  chcę byś mnie prowadził  przestałam się już bronić jak narkoman czekam  na taniec palców i pocałunki zaplątane w trawach gubiąc wspólny rytm  z każdym dotykiem niknę by za moment  rozbłysnąć i stać się wszystkim Brygida Błażewicz

MUFLONY W szarości odchodzącego dnia w ciszy opadłej miękko na podgórskie pola stały nieruchomo jak figurki wyrzeźbione w bożonarodzeniowej szopce w grupce jak święta rodzina patrzyły na mnie uważnie z oddali i ja im się przyglądałem zauroczony ich pięknem wkomponowanym w tę zmarzniętą szaro-białą ciszę brunatno-czarne plamki na nieśmiałym śniegu. Ryszard Mierzejewski

PIOSENKA O MYSZKACH Na imieniny do Myszka Z bukietem czerwonych róż Przyszła w gości Szaramyszka W zorzach porannych - i już! Łask Bożych, miłości, zdrowia Pisnęła ze wszystkich sił Szczęścia i pieniędzy mrowia Obyś zawsze, młody był! Jakież zagrzmiały fanfary Solenizant padł do stóp Raj się otworzył dla pary Wzajemnie udany łup! Refren: Myszu-myszu, szuszu-szuszu Szaramyszka w kapeluszu! Myszu-myszu, szuszu-szuszu Myszek pełen animuszu! Regina Nachacz

WITAJ PANIE Kiedy ziemia skuta lodem, a wiatr zawieje chłodem, pierwsza gwiazdka na niebie, czekamy Jezusie na ciebie. Narodzony z Boga mocy w Betlejem w środku nocy, położony ubogo w żłobie, badź powitany w tej dobie. Wesoła nowina na świecie narodziło się Boże dziecię. Raduje się każde stworzenie, bo Pan przyniesie Zbawienie. Pośpieszymy z modlitwami do Jezusa wraz z pasterzami. Zaśpiewamy głośno Gloria. Ogarnie nas w żłobie euforia. Witaj Panie wielkiej chwały! Niebiosa nam Ciebie dały. Klękamy przed Tobą w kole. Witaj na ziemskim padole. Halina Herbszt