- Wielkim poetą! Zapamiętajcie to sobie, bo ważne! Dlaczego kochamy? Bo był wielkim poetą. Wielkim poetą był. Nieroby, nieuki, mówię wam przecież spokojnie, wbijcie to sobie dobrze w głowy – a więc jeszcze raz powtórzę, proszę panów: wielki poeta, Juliusz Słowacki, wielki poeta, kochamy Juliusza Słowackiego i zachwycamy się jego poezjami, gdyż był on wielkim poetą. Proszę zapisać sobie temat wypracowania domowego: „Dlaczego w poezjach wielkiego poety, Juliusza Słowackiego, mieszka nieśmiertelne piękno, które zachwyt wzbudza?“ - Ale kiedy ja się wcale nie zachwycam! Wcale się nie zachwycam! Nie zajmuje mnie! Nie mogę wyczytać więcej jak dwie strofy, a i to mnie nie zajmuje. Boże, ratuj, jak to mnie zachwyca, kiedy mnie nie zachwyca?Ferdydurke, Witold Gombrowicz

HYMN Bogarodzico, Dziewico! Słuchaj nas, Matko Boża, To ojców naszych śpiew. Wolności błyszczy zorza, Wolności bije dzwon, Wolności rośnie krzew. Bogarodzico! Wolnego ludu śpiew Zanieś przed Boga tron. Podnieście głos, rycerze, Niech grzmią wolności śpiewy, Wstrzęsną się Moskwy wieże. Wolności pieniem wzruszę Zimne granity Newy; I tam są ludzie - i tam mają duszę. Noc była... Orzeł dwugłowy Drzemał na szczycie gmachu I w szponach niosł okowy. Słuchajcie! zagrzmiały spiże, Zagrzmiały... i ptak w przestrachu Uleciał nad świątyń krzyże. Spojrzał - i nie miał mocy Patrzeć na wolne narody, Olśniony blaskiem swobody, Szukał cienia... i w ciemność uleciał północy. O wstyd wam! wstyd wam, Litwini! Jeśli w Gedymina grodzie Odpocznie ptak zakrwawiony, Głos potomności obwini Ten naród - gdzie czczą w narodzie Krwią zardzawiałe korony. Wam się chylić przed obcemi, Nam we własnych ufać siłach; Będziem żyć we własnéj ziemi I we własnych spać mogiłach. Do broni, bracia! do broni! Oto ludu zmartwychwstanie, Z ciemnéj pognębienia toni, Z popiołów Feniks nowy Powstał lud - błogosław, Panie! Niech grzmi pieśń jak w dzień godowy. Bogarodzico! Dziewico! Słuchaj nas, Matko Boża, To ojców naszych śpiew, Wolności błyszczy zorza, Wolności bije dzwon I wolnych płynie krew, Bogarodzico! Wolnego ludu krew Zanieś przed Boga tron. Juliusz Słowacki

PAN CZAS Pan CZAS dziś coś nie w humorze Może herbatka z ziółek pomoże Troszeczkę miodu do herbaty Osłodzić powinna te smutne klimaty. Coś Pan CZAS dziś chyba nie wyspany? Może Pan się zdrzemnie chwilkę Tam w kącie na kanapie Tylko niech Pan za głośno nie chrapie. Jakiś Pan CZAS troszkę dziś niezadowolony Nie trzeba było wczoraj tak szybko uciekać Pan CZAS też czasem może poczekać Pan tak ciągle w biegu zaganiany Kto by Pana dogonił z Pana kondycją Teraz spotkanie z Ewą za minutkę z Patrycją Jak Pan daje sobie radę, przepraszam nie wiem, nie pojmuję Tylko czasem szanowny Panie Czasie żałuję Że Pan się w swym biegu nie zatrzymuje A Pan CZAS zamyślony trwał w swoim milczeniu Zmarszczył tylko groźnie brwi I patrząc niecierpliwie na zegarek liczył każdą minutę - Muszę biec prędko na dworzec przywitać Danutę – odrzekł wreszcie Tak prędko moja droga toczy się życie w wielkim mieście I pobiegł CZAS... Monika Porzucek

TWÓJ NAGI AKT Patrzyłam na Twój nagi akt dotknęłam wtedy nieba powoli rozwijam rzęsy namiętności tylko tyle zostało nam w ciszy snów chociaż tyle poczekam na ostatni krok ku mojej nadziei składam krwawe dłonie na wznak modlitwa nic nie znaczy Nie zaśpiewam silniejszej melodii w nutach zgubiłam świat i Twój nagi akt na papierze spaliłam wiarę Marta Strączyńska

Z CYKLU ROZCZAROWAŃ - OSTATNIA NADZIEJA CZ. 3 chciałeś ze mną się zabawić acz musiałeś mnie zostawić bym nie snuła się nocami gdzieś z twoimi kolegami ja nie chciałam ciebie zdradzać lecz zacząłeś ty przesadzać każdej nocy się szlajałeś i zazwyczaj uchlewałeś więc ja dałam ci powody byś mnie wrzucił hen do wody odpłynęłam z marzeniami dziś się karmię złudzeniami lecz na próżno te złudzenia nie mam nic do powiedzenia bo zostałam całkiem sama z ręki największego chama Dorota Książek

XXXVIII NAJKRÓTSZA NOC Niech będzie przeklęte nadchodzące lato! Te dni coraz dłuższe... po diabła nam one? Po co wschody słońca, tłumy ludzi - na co? Parki w autostrady głośne zamienione? I z każdym dniem krótsze drogocenne noce, rozgwieżdżone mapy podniebnej pościeli, co wieczór skromniejsze o tych kilka złoceń wyprutych z materii palcami obcemi. Aż Nocą Kupalną przy wspólnym ognisku utopimy polanę w orgiastycznym balu, w śpiewach i westchnieniach, w młodych panien pisku, w ostatnim wybuchu - głośnym pożegnaniu. Tej nocy najkrótszej, gdy wszystko się skończy, nowa miłość innych kochanków połączy. Witold Wieszczek