Już przeszło 2000 lat temu Epikur twierdził, że śmierci bać się nie należy, bo przecież póki jesteśmy, śmierci nie ma, a gdy ona przychodzi, nie ma już nas. Dla hinduisty śmierć to nie koniec, a tylko jeden z punktów jego niekończącej się wędrówki – samsary. Chrześcijanin pocieszy się, że śmierć nie tylko nie jest końcem, ale w zasadzie jest dopiero początkiem pozbawionego trosk ziemskiej egzystencji życia wiecznego. Ilu filozofów, ile religii, tyle sposobów na oswojenie śmierci. I za dużo ich, i za mało jednocześnie.

Ludzie umierają codziennie, a od czasu wynalezienia telewizji umierają wręcz hurtowo, bezwstydnie, na naszych oczach. Umierają dzielni żołnierze, umierają anonimowi biedacy, umierają gwiazdy, zarówno te lokalne, jak i światowej sławy, umierają znani poeci, umierają ciapowaci prezydenci, umierają okrutni dyktatorzy, umierają małe dzieci. Wszyscy zdają się powtarzać średniowieczne: memento mori, a my jednym ruchem kciuka zmieniamy kanał i zapominamy.

TRUPIĘGI Kiedy nędzarz umiera, a śmierć swoje proso Sypie mu na przynętę, by w trumnę szedł boso, Rodzina z swej ofiarnej rozpaczy korzysta, By go obuć na wieczność, bo zbyt jest ciernista - I grosz trwoniąc ostatni dla nóg niedołęgi, Zdobywa buty z łyka, tak zwane trupięgi. A gdy już go wystroi w te zbytki żebracze, Wówczas dopiero widzi, że nędzarz - i płacze! Ja - poeta, co z nędzy chciałem się wymigać, Aby śpiewać bez troski i wieczność rozstrzygać, Gdy mnie w noc okradziono, drwię z ziemskiej mitręgi, Bo wiem, że tam - w zaświatach mam swoje trupięgi! Dar kochanki czy wrogów chytra zapomoga? - Wszystko jedno! W trupięgach pobiegnę do Boga! I będę się chełpliwie przechadzał w zaświecie, Właśnie tam i z powrotem po obłoków grzbiecie, I raz jeszcze - i nieraz - do trzeciego razu, Nie szczędząc oczom Boga moich stóp pokazu! A jeśli Bóg, cudaczną urażony pychą, Wzgardzi mną, jak nicością, obutą zbyt licho, Ja - gniewny, nim się duch mój z prochem utożsami, Będę tupał na Niego tymi trupięgami! Bolesław Leśmian

APETYT NA UMIERANIE marzymy niech mnie szlag trafi obiecujemy ja się zabiję mamy nadzieję do grobu mnie wpędzą najbardziej wykwintne dania przedśmiertne najpikantniejsze przyprawy do trumny jak najmniej ludzki trup ale tak naprawdę nie mamy apetytu na umieranie oczyma byśmy śmierć jedli Marta Grudnik

* * * M. M. opowiadał o ludziach zamkniętych w kwadratach starych blokowisk i willowych osiedli mieli w oczach puste korytarze w końcu osaczyli go i oderwali wszystkie błyszczące guziki jednak dalej zapinał strach aż po gardło jego spojrzenie w kolorze błota przenikało myśli to tylko słowa mówiłam nie dowierzając opowieściom o kolcach pod czaszką i żebrami przecież nie mógł być mną Oliwia Betcher

I TYLKO ŚMIERĆ POMOGŁA Nad pacjenta cielesnością dwóch lekarzy rozmawiało. Ile kasy z operacji, w którą stronę pociąć ciało? Wreszcie na kompromis poszli i pompują znieczulenie. Po tych ranach grubo szytych długo będzie miał wspomnienie. Operacja ukończona, nikt się bidą nie zajmuje. Ledwo doba upłynęła, już się bidę wypisuje. Dalej niech się leczy w domu, cóż, że jest temperatura? Konsultacje przez telefon, niech się Pan tak nie rozczula! Proszę sobie kupić leki, opatrunki i spiritus. Pacjent ledwo z łóżka wstaje, wstać pomaga mu Exitus. Beata Gradowska

PATRIOTYZM Czerń na dole na czubku blady róż patriotyczne swawole butów czerń na dole. Starzec i pachole sztandar i nóż po co ci matole z przodu wieniec róż. Jerzy Lengauer

* * * Rozpędzone miasto - Z podziemnego przejścia Dźwięk akordeonu Anna Goluba

* * * zima - na białych polach czarne ptaki Teresa Grzywacz

PRZEZNACZENIE VI nadchodzę! szepcze – wiatr… delikatnie muskając włosy dziś po Ciebie przybędę! Ktoś – Ty!? Nie wiesz? Twoja… Śmierć. Sylwester Cybort

CZEKANIE NA POCIĄG Pociągi nadjeżdżają i odjeżdżają. Kiedy przyjedzie twój, wiesz, że nadeszła pora. Wsiadając nie zapomnij o pachnących bzach w ogrodzie przed domem, o kundlu na podwórku, o dojrzewających wiśniach. Ciebie nie będzie, ale róże bedą rozkwitały jak co roku pod oknem, więc nie musisz się martwić, pies będzie pilnować domu. A na skarpie wierzba będzie płakać. Halina Herbszt

ŚMIERĆ ze śmiercią tańczyć na śmierć się zakochać na śmierć zapomnieć i na śmierć się upić kląć się na babci przysięgać na ojca i w krzywoprzysięstwa pokucie się skruszyć ze śmiercią flirtować i igrać ze śmiercią w młodzieńczej beztrosce ze śmierci żartować żałować żałobnie zsypując nad percią a proch rozrzuciwszy przed śmiercią się schować ze śmiercią zatańczę zapłaczę i umrę za wcześnie za szybko zaboli że w trumnę i w prochy i w nicość i wszystko tak w urnę a potem co potem kto z nas święty jest jak można być świętym gdy zdechniesz jak pies na darmo na pewno na zawał na śmierć Witold Wieszczek