W związku z zaistniałą sytuacją, w październiku w roli klasyka wystąpi enfant terrible poezji francuskiej, skandalista, geniusz, awanturnik i bluźnierca! Jednym słowem, jeden z moich ulubionych poetów. Oczywiście wiersz wybrałem równie subiektywnie jak zawsze, może krytycy wolą Statek pijany, ja wolę ten. Mój ulubiony wiersz po francusku zaczyna się słowami: On n'est pas sérieux, quand on a dix-sept ans.... Zapraszam.

Witold Wieszczek

Swoje wiersze można przesyłać na adres redakcji: redakcja@libertas.pl

ROMANS I Ach, nie jest się poważnym w siedemnastej wiośnie. Wieczorem, wśród bomb piwa, szklanek lemoniady, Kawiarni oświetlonych i gwarnych radośnie, Aleja lip ocienia promenady. Powietrze takie słodkie przymyka powieki, Tak dobrze pachną lipy w czerwcowe wieczory, Wiatr obciążony gwarem - miasto - niedalekie - Ma w sobie zapach winnic i piwa odory. II Nagle malutki skrawek nieba gdzieś widnieje, Granatowy, oprawny w drobniutkie gałązki, Przepięty gwiazdką małą, co słodko topnieje I jak dreszczyk przesyła swój promyczek wąski. Noc czerwcowa! I młodość! - To upaja trochę! Krew staje się szampańską, do głowy uderzy, Gada się! A na wardze całus czeka płochy I drży na niej jak małe niecierpliwe zwierzę. III Przez powieści szaleńcza serc robinsonada Zacznie się, gdy z powagą daty bardzo świeżej Minie cię panna w miejscu, gdzie latarnia blada Ujmie ją całą w cieniu ojcowskich kołnierzy. Ponieważ ona myśli, żeś nader naiwny, Tupocąc drobnym krokiem posłusznej panienki Obraca się i wzrok swój zasyła przedziwny, Tak że na ustach gasną ci wszystkie piosenki. IV Więc jesteś zakochany strasznie aż po sierpień, Przyjaciele odchodzą, jesteś źle widziany, Śmieszą ją twe sonety, owoc długich cierpień, Aż wieczorem otrzymasz list od ukochanej. W taki wieczór w kawiarni szumiącej radośnie Każesz dać bombę piwa albo lemoniady. Ach, nie jest się poważnym w siedemnastej wiośnie, Tam, gdzie cień lip zielonych kryje promenady. tłum. Jarosław Iwaszkiewicz

*** W kolorze rubinu Jak czerwone wino Słowa aksamitne Przeplatają się sprytnie W ustach wina smak Czy powiedzieć nie? Czy powiedzieć tak? Gdy w ulewie moknę W dłoniach deszczu krople We włosach ciepły wiatr Czy powiedzieć nie? Czy powiedzieć tak? Pod stopami piasek biały W oczach morza błękit Nad mą głową srebrny księżyc Przez życie biegnę w snach Czy powiedzieć tak? Rubinowe wino W ustach cierpki smak Biała mewa sny zabrała W dłoniach kropla mi została Już nie muszę decydować Bo nie ważne już dziś jest Czy odpowiem tak Czy odpowiem nie Monika Porzucek

KOLEJKA PRYZMATÓW Podniebne frazy rozkleja głębokim atramentem Bronię gniewem mądre pnącza miast Przestrzeń omija fałsz Odnalazłam ziemię moich pustych brudnych skrzyń Awinion złączył dobre myśli Ukrytych grzeszników Oni są wolni Biały dym rozpoczął Podniebny taniec aniołów Andorą jesteś mi złączoną potęgą naszych mórz Nie ma walecznych splątanych krwią Wstydliwych obrońców serc I tak czekam naszą rozdartą legendą… Marta Strączyńska

MIŁOŚĆ, SZCZĘŚCIE I BURZA Róże panicznie boją się burzy. Przykre, lecz moja także się bała i kiedy tylko niebo się chmurzy, bodaj bąk huknął, ziemia zadrżała to moje szczęście, choć purpurowe włazi pod ławę dygocąc w strachu. Do wczoraj. Wczoraj było gotowe pośród piorunów chodzić po dachu, byle dopomóc szczęściu własnemu. Byle mu krzywdy nie stały w drodze, choćby kazano im, wbrew wszystkiemu to moje szczęście gryzie i bodzie. A także skrusza beton i skały, po to, byś nigdy mój przyjacielu nie wątpił szczęściu i tym wspaniałym chwilom, co mnogie pośród niewielu. Witold Kiejrys

* * * Niczego się nie boję, nie lękam się nocy śmierci ciszy ciemności samotności zaskoczenia zawodu na kimś problemów życia Idę naprzód dalej jeszcze dalej niż tam gdzie sięga umysł Biegnę Odrzucam ciasne pięknie zapakowane życie Opatrzone lichym murem ochronnym Wyzwalam wolność tę płynącą razem z krwią Nie udaję silnej będąc smutną Otwieram świadomość Wypluwając resztki ograniczonych, związanych łańcuchami strachu myśli Wybieram prawdę Jakkolwiek trudna Krwawić będzie lecz zagoi się niespostrzeżenie W szczęściu szukając zrozumienia Przystanę obok Ciebie I zapytam A Ty dlaczego się boisz? Paulina Drozdek

PRAGNIENIE MIŁOŚCI moje niebo rozkołysane wszelkimi zmysłami przysłoniło nasze słabości dodając smaku naszej miłości zapach aksamitu słońca rozszedł się po twarzy mego nieba schodząc na rozpalone ciało polany pokrytej łysymi drzewami strachu księżyc uśpiony blaskiem jeziora wyznaje uczucia nocy uśpionej w świetle dnia lecz ja z tęsknoty wyciągam płomień złoty podpalam to pragnienie by mieć duszy ukojenie wieczne zaspokojenie ciała chcę zaspokoić głód słońca mego nieba ślę ci wiatr niemego szeptu snuje on pieśń o pragnieniu naszej miłości kiedyś powrócą lepsze wiatry weń przygnają nasze żagle jęknie niczym pies -serce me ostrzeże inne wilki by wystrzegały się niespełnionej miłości. Dorota Książek

XXV (JABŁUSZKO) Na drzewie dojrzewa jabłuszko czerwone z zielonym ogonkiem, z bezwstydnym uśmiechem, bez strachu w twarz ciepłą słońca zapatrzone kpiąc z górskiej przepaści, gada sobie z echem. Nie boi się deszczów i wiatrów, i burzy, nie straszna mu jesień, nie straszna mu zima, w swoim towarzystwie czas mu się nie dłuży, póki jest w całości, każdy cios wytrzyma. Choćby się sprzysięgły moce piekła, nieba, choćby czas i przestrzeń połączyły siły, żeby nas rozdzielić, jeszcze więcej trzeba niż miecz Dzeusowy ludziom tak złośliwy. Bośmy z jednej gwiazdy przed bogiem zrodzeni, a co gwiazdy złączą – sam bóg nie rozdzieli. Witold Wieszczek